به گزارش مهر ، محاسبات محققان دانشگاه سیدنی استرالیا نشان می دهد كه زمین تا 2.5 بیلیون سال پیش جهانی از آب بوده و تنها 2 الی 3 درصد از آن را خشكی تشكیل می داده است.
امروزه تنها 28 درصد از سطح زمین بالاتر از سطح دریا قرار دارد و نسبت دقیق میزان سطح خشكی و آب در طول حیات این سیاره هنوز مشخص نشده است اما توافق عمومی بر این امر استوار است كه میزان پوسته قاره ای با گذشت زمان افزایش یافته است.
فرضیه محققان بر آن است كه طی آن دوره زمانی جبه زمین به دلیل وجود میزان وسیعی از عوامل رادیو اكتیو به نسبت امروز 200 درجه سیلسیوس داغتر بوده است كه این پدیده منجر به داغتر شدن و ضخیم تر شدن پوسته زمین در اعماق آب دریاها و در نتیجه كم عمق شدن دریاها شده است.
در واقع جبه داغ زمین باعث گسترش پوسته های قاره ای از قسمتهای جانبی شده و آن را به نسبت امروز مسطح تر كرده است. سپس با سرد شدن جبه زمین و عمیق شدن اقیانوسها، سطح زمین به تدریج آشكار شده و پوسته های قاره ای با اشكالی متفاوت شكل گرفته اند.
به گفته محققان طی این دوره اكسیژن تولید شده توسط باكتری های فتوسنتز كننده به سرعت و در واكنش با تجزیه ساختارهای زیستی موجود در اقیانوسها مورد استفاده قرار می گرفته و به همین دلیل سطح اكسیژن طی این دوره از تاریخ زمین كاهش یافته است.
سپس با ایجاد فرسایش در لایه های زمین، ذرات فرسوده شده به صورت رسوبی به آب اقیانوسها وارد شده و با پوشش دادن مواد زیستی از فرایند واكنش آنها با اكسیژن جلوگیری كرده و به تدریج سطح اكسیژن در زمین را افزایش داده اند.
این پدیده می تواند عاملی برای به وجود آمدن ارگانیزم های تنفسی بر سطح زمین باشد. از دیگر آثار حضور رسوبات فرسایشی در آب دریاها، حاصلخیزی اقیانوسها با استفاده از فسفر- یكی از اساسی ترین مواد غذایی دریایی - و شكل گیری سواحل كم عمق و در پی آن متولد شدن جانداران فتوسنتز كننده بوده است.