تنیجه مطالعات این پژوهشگران نشان می‌دهد قطر شهاب سنگی كه احتمالا در زمانكرتاسه سوم، در حدود ? 65?میلیون سال پیش به زمین برخورد كرد، چهار تا شش كیلومتر بوده است.

دانشمندان معتقدند این شهاب سنگ موجب انقراض دایناسورها و دیگر اشكال حیات بر روی زمین شده است.

فرانكو پاكویی زمین شناس دانشگاه هاوایی در مانائو (? ) UHM?از ایزوتوپ های مختلف عنصر اوزمیوم در رسوبات اعماق اقیانوس برای تخمین اندازه این شهاب سنگ‌ها استفاده كرده است.

نتایج این تحقیقات در نشریه ساینس منتشر شده است.

زمانی كه شهاب سنگها به زمین برخورد می‌كنند نسب به آنچه كه به طور معمول در اقیانوس‌ها دیده می‌شود، ایزوتوپ‌های مختلف بیشتری از اوزمیوم را وارد اقیانوس‌ها می‌كنند.

رودی باتیاز از بخش اقیانوس شناسی بنیاد ملی علوم (? ) NSF?می‌گوید تبخیر این شهاب سنگها پالسی از این عنصر كمیاب را به مناطقی كه در آنجا فرود می آیند، وارد می‌كند.

اوزمیوم به سرعت در سراسر اقیانوس مخلوط می‌شود . آثار تغییرات ناشی از برخورد شهاب سنگ در شیمی اقیانوس، در رسوبات اعماق اقیانوس حفظ شده است.

پاكویی نمونه‌هایی از دو منطقه را در اعماق اقیانوس آرام استوایی و آفریقای جنوبی بررسی كرد و میزان ایزوتوپ اوزمیوم را در اواخر دوره ائوسن اندازه‌گیری كرد. او به این نتیجه رسیده است كه در اواخر دوره ائوسن تعداد زیادی شهاب سنگ به زمین برخورد كرده است.

پاكویی گفت رسوبات دریایی به ما كمك كرد تا چگونگی تغییر اوزمیوم را در زمان برخورد شهاب سنگ به اقیانوس و پس از آن، كشف كنیم.

دانشمندان انتظار دارند كه این راهبرد جدید برای تخمین اندازه برخورد شهاب سنگ به كمك مهمی برای روش‌های شناخته شده تر بر پایه ریدیم، تبدیل شود.

زمین شناسان بر اساس این فرض كه تمامی اوزمیوم‌های شهاب سنگها در آب دریا حل می‌شوند، می‌تواند با روش خود اندازه قطر سنگهای دوره كرتاسه سوم را چهار تا شش كیلومتر تخمین بزنند.

پاكویی می‌گوید از دو برخورد بزرگ خبر داریم و اكنون می‌توانیم برخورد های بزرگ و كوچك دیگر را نیز مورد بررسی قرار دهیم.