در بیماری «لافورا»، گلوكز در یاخته های عصبی انباشته شده و باعث انحطاط بافت عصبی به صورت غیر قابل برگشت می شود و پس از ده سال علایم خود را بروز می دهد.
به گزارش باشگاه خبرنگاران به نقل از خبرگزاری مدیكال نیوز، پدیده ی تجمع رشته های بلند گلوكز در سلول ها به نظر بدون هر گونه مشكلی برای سلامتی و به عنوان منبع انرژی بدن است، با این حال تجمع گلوكز یا گلیكوژن در یاخته های عصبی زیان بار و مشكل ساز است.
این گزارش حاكی است، محققان اسپانیایی با بهره گیری از مطالعه بیماری لافورا به این نتیجه رسیده اند كه بیماری لافورا در پاتولوژی نادر باعث انحطاط بافت عصبی غیر قابل برگشت در افراد بزرگسال می شود و هیچ درمانی ندارد؛ این بیماری در ابتدا به صورت حمله های صرعی، غشی و سپس با گرفتگی و جمع شدن عضلات دست و پا مشخص می شود.
این گزارش با بیان جنبه ی ارثی بودن و جهش ژن های لافورین و مالین ادامه داد، پیشرفت در انحطاط سیستم عصبی و مراحل رشد بدنی بیماری تا 10 سال بعد از شروع آن مشخص می شود.
بنابراین گزارش این بیماری با تجمع ناهنجار گلوكز در ژن های لافورین در یاخته های عصبی به وجود می آید.
این گزارش حاكیست، ژن های لافورین و مالین تنظیم كننده گلیكوژن در یاخته های عصبی هستند و با انحطاط پروتئین های مسئول در جلوگیری از تجمع گلیكوژن، این دو ژن تحریك می شوند و خارج از وظایف خود و با تخفیف پروتئین، گلیكوژن را در یاخته های عصبی انباشته كرده و موجب رو به زوال رفتن یاخته های عصبی و در نهایت خودكشی سلول های عصبی به دنبال آن می شود.
اطلاعات بیشتر در شماره جدید مجلسه علمی نروسانیس منتشر شده است.