در اولین شب آغاز قرن نوزدهم میلادی یك اختر شناس ایتالیایی به نام جوز پای پیاتسی جسم جدیدی میان مریخ و مشتری كشف كرد. او كه در حال تهیه فهرستی از ستارگان بود متوجه این جسم غیر عادی شد. مشاهده های بعدی نشان داد كه مدار آن میان مریخ و مشتری است و به خوبی با اعداد بده مطابقت دارد. این جسم را سرس نام نهادند. قطر سرس فقط 400 كیلومتر بود و نمی توانست یك سیاره واقعی به شمار آید. از این رو كاوشها ادامه یافت. اما به عوض یافتن یك سیاره واقعی انبوهه ای از سیاره های كوچك یا سیارك كشف شد كه بین مدار مریخ و مشتری در گردشند. تا كنون چندید هزار سیارك ردیابی شده و هر روز نیز تعداد جدیدی یافته می شوند.
تقریبا تمامی سیاره های كوچك یا سیاركها میان مریخ و مشتری هستند. ولی تعداد اندكی از آنها تا نزدیكی های خورشید نیز می آیند. در سال 1937 میلادی ( 1316 شمسی ) سیارك هرمس از فاصله 750000 كیلومتری زمین گذشت كه تقریبا دو برابر فاصله زمین تا ماه است. اگر برخورد مستقیمی میان یك سیارك و زمین رخ دهد ویرانی غیر قابل تصوری پیش می آید. احتمالا بزرگترین گودالهای روی ماه به سبب برخورد با سیارك ها است.
بیشتر سیاركها توده های بی نظم از صخره هستند كه اندازه آن ها به چند كیلومتر می رسد. سطح آن ها برآمدگی و گودال های صخره ای دارد ولی فاقد خاك و غبار است. بعضی از سیارك ها به سیاهی دوده و بعضی به رنگ سرخ هستند.
زمانی مردم عقیده داشتند كه سیارك ها از متلاشی شدن یك سیاره به وجود آمده اند. ولی تمام ماده موجود در كمربند سیارك ها كمتر از یك صدم جرم زمین است. به احتمال زیاد آن ها بقایای موادی هستند كه در حدود پنج هزار میلیون سال پیش سیاره های منظومه شمسی از آن تشكیل یافته است.
از عكس های فوبوس و دیموس كه دو قمر كوچك مریخ هستند می توان تا حدی به چگونگی سیارك ها پی برد. دوربین های عكاسی درشتنما جزئیات آن را آشكار كرده است. سطح آن ها از گودال ها و لبه های تیز پوشیده شده است. اگر در روی سیاركی مثلا با قطر 20 كیلومتر بایستیم كوچكتریم حركت سبب می شود كه از آن جدا شویم .