در لحظه لحظه‌های روزهای پیروزی انقلاب كسانی كه دوربین‌های عكاسی خود را به دست گرفتند با تعلق خاطره‌های حسی خود به همراه باورهایشان عكس می‌گرفتند. اما بودند افراد دیگری كه در میان شدت آلودگی‌های آن روزها با حوادث بی‌شمار گروههای سیاسی و درگیریهای خیابانهای تهران و شهرهای ایران، در مخالفت با اركان اندیشه‌های انقلاب اسلامی، اتاق‌های فكری‌شان را از آرمانها و احساسات مردم ایران جدا كرده بودند، دوربین‌های عكاسی كه با نگرش رسانه‌ای حرفه‌ای مطبوعات خارجی و چند مجله و روزنامه داخلی را تغدیه می‌كردند در مقابل اینها دوربین‌های كوچكی كه با تركیب‌بندی ساده و ذهن‌های صادقانه و عاشقانه از موقعیت ایمانها و اعتقادات مردم عكس می‌گرفتند در جستجوی ماندگاری انقلاب با معیار خالصی بودن و با هنر عكاسی در ستایش و تجلیل آرمانها و شكل‌گیری نسل انقلاب كار می‌كردند چندی بعد كه پوتین‌های واكس زده ارتش همسایه نانجیب یعنی بعثی‌های عراق در جهت همراهی با گروههای برانداز سیاسی كه توسط چندین كشور تجهیز شده بودند از مرزها عبور داده شدند، آن زمان كه همه چیز در میان بحران‌ها شكل می‌گرفت و برای از بین بردن انقلاب شكل پیدا می‌كردند، عاشقان انقلاب با رویكرد با معیارهای اعتقادی و ایمان، دور از تملق‌ها و ریاكاری‌ها و فرصت‌طلبی‌ها وارد صحنه شدند و از خودگذشتن را به نمایش گذاشتند و امپراطوری تهاجم نظامی را به زانو درآوردند. و در همان روزهای سخت پرتلاطم و خونین از همان جنس عاشقان عكاسانی در ثبت حقیقت ایمان‌ها و ایثارها برای ماندن انقلاب هم نفس با همان قلب‌های عاشق شدند. آنان با لمس كردن شور و احساسات انقلابی در تركیب عكسهای خود در سالهای دفاع مقدس مهمترین و تأثیرگذارترین نمونه هنر ماندگار را در هنر عكاسی ایران تجسم بخشیدند اما پس از مدت زمانی از پایان جنگ همان نگرش عكاسی تخصصی رسانه‌های حرفه‌ای حاكم شد. این نگرش متضاد با هویت ملی و خصلتهای قومی - فرهنگی جامعه، بعد از جنگ بدون شناخت از آداب واقعیت‌های تاریخی، با زاویه نگاه منطق رسانه‌ای و تنها از مهارت فنی و مكانیكی عمل می‌كرد و توان خود را معطوف به ثبت و ثابت نگهداشتن نشانه‌های خود تهیج برای دنیای زندگان با ایجاد بستری بی‌هویت و بدون داشتن احساسات باطنی كرده بود و اینها با خلع اصول اندیشه‌ها و معرفت‌ها در حلقه حركت‌های خود به آنچه بین مفاهیم دنیای خارج و دنیای ما تفاوت اساسی دشات با تحسین نگرش‌های شعوررسانه‌های جهانی معیارهای تحمیلی خود را به ذهن‌ها وارد كردند.
و این ظهور دوباره با قدرت جهت‌گیر سیاسی محاسبه شده در بودن‌ها و داشتن‌ها را با معیار تركیب زاویه نگاه فضای ذهنی غیرعكاسی ایران را بستند و عكاسانی كه با باورهای بطن جامعه در روزهای انقلاب و جنگ متولد شده بودند را با زاویه عكاسی دولتی و حكومتی در قطعات بیشتری تكه‌تكه رها كردند و شرایط را از جنس عكاسان با معیرا اعتقادی را بدون بازگشت و گرفتار محبوس كردند و آنها با ورود به درون دل مدیران نظام با همان زاویه منطق جهانی در پروژه‌های سازندگی در صنایع و فرهنگ با اندیشه‌های خود فرصت‌ها را به دست آوردند و هنوز با گذشت سالها از سازندگی در تصاویر عكسهای آنها باورهای درون جامعه ایران نمو و ملی پیدا نكرده ولی قدرت اقتصادی ارتباطات خود را با دورن حلقه‌هایشان قدرتمندتر شكل پیدا كرده‌اند. و با توجه به اینكه هنوز با گذشت سالها تصاویر عكسهای عكاسانی كه در روزهای پرتلاطم این سرزمین قابهایشان بسته شده‌اند در جان بیننده‌اش رسوخ می‌كند در وضعیت پیچیده امروز بدون هیچ‌گونه احساس شهروندی بی‌پناه به جسم سوخته خود می‌نگرد و با دستان لرزان و چشمانی كه بدون عینك خوب نمی‌تواند ببیند با لمس تصویر عكسهایش بر روی تكه كاغذها در سكوت خاموش با یاد آن سالها با پیوند احساسات و اعتقادات مردم ایران را درونش ثابت كرده است در فاصله‌های حلقه‌های موجود گمشدة و سرگردان می‌باشد، این را نیز باید اشاره كرد كه در كنار این دو نگاه دو گروه عكاسان دیگری همیشه بودند كه نه تنها هیچ‌گونه جسارت و شجاعت و اعتقاد و زاویه نگاه نداشتند بلكه با فرصت‌طلبی‌های خو شرایط را به چنگ می‌آوردند و هنوز در عكاسی ایران حضور دارند هنر عكاسی ایران با گذشت سه دهه عكاسی خبری ژورنالیستی با دستاوردهای تأثیرگذارش در موفقیت‌ها و عدم موفقیت‌هایش بدرستی، كارشناسانه بررسی نشده تا هنر عكاسی خود ساخته در طوفان حوادث‌های انقلاب و جنگ با تجربیات كسب كرده هیچگونه جایگاهی مانند هنر نقاشی انقلاب ندارد و در حلقه‌های پیچیده دست و پا می‌زند و عكاسانی كه با منطق شعور حرفه‌ای رسانه‌ای بالایه‌های تركیب‌هایش متمایز بارل حقیقت در این سرزمین جنس واقعی‌تری را با فیلترهای مدیران حرفه‌ای نظام تاریخ فرهنگ بصری ایران را در حلقه‌های خود مفقود كرده است و این داغ فرهنگی در هنر عكاسی ایران در تغییر رفتارهای مدیران با شكستن اعتقادات از درون در زمینه‌های دیگر فرهنگ این سرزمین با جهت‌گیریهای خود شكل داده‌اند و خیال هست كه احساسات زیبای باطنی هنوز در دلهاست.
هنر عكاسی با وجودی كه بر اثر تجربه‌ها در صحنه‌های انقلاب و سالهای جنگ با تركیب عكسهای حیرت‌انگیزش توانست حیط میدان تاریخ ایران را در ساختار دینی و ملی همراه باشد ولی با آسیب‌های ذهنی ایجاد شده در نگرش ارتباط‌‌ها در روند عكاسی نسل امروز در تركیب زیبایی شناختن آنها با جهان‌بینی سرگردان گرفتار شوند و نبض احساسات خود را به سختی حبس كنند و این نگاه نسل جدید در هنر عكاسی ایران كه شكل‌گیری خود را به ظاهر در امتداد عكاسان نسل انقلاب و جنگ در جستجوی جایگاهی برای خود است و در جاهایی به درستی با تركیب زیبایی شناختی‌هایش لمس می‌كند ولی درگیر همان نگرش رسانه‌های بیگانه را ترجیح می‌دهد. وضعیت فعلی عكاسی ایران با ظرفیت گسترش دل دوربین‌های عكاسی كه برای خود امنیت احیا كنند این موقعیت نگرش اشاره شده بسیار مهم احساس می‌شود.
در حالیكه عكاسان مؤثرترین ارتباط اجتماعی را می‌توانند برقرار بكنند نیازمند جمع‌آوری تجربه‌ها در ایجاد اندیشه‌ها برای یافتن ارزشها و هویت درون انسانهای جامعه خود را در زاویه نگاههای معیار تجربه‌های به دست آمده در باورهای اجتماعی با موضوعات ارتباطی خود شكل گرفته شود و با انگیزه‌ها و دلبستگی‌ها را به شكوه متن جامعه ایران نگاه كند نه با زاویه نگاههایی كه خودگویی در كشورشان مهاجران بیش نیستند و تا مغز استخوانشان در اینجا بیگانه باشد امروزه دیگر استفاده از هنر عكاسی برای قدرت سیاسی ارزش‌های خود را در ماندن‌ها نخواهد داشت هنر عكاسی در تأثیرگذاری به سیاست‌هاست كه قله‌های زیرساخت‌های فرهنگ بصری را تقویت می‌كند و نقش كه هنر عكاسی در انتخابات دوره نهم ریاست جمهوری با ذهن‌های خلاق در مطبوعات و بیلبوردهای تبلیغاتی بر دیوارهای شهرهای ایران با صید عكاسان ایران نسیم احساسات ملت ایران را بعد از گذشت 26 سال از عمر انقلاب گرمای عكسهایش یادآوری روزهای پیروزی انقلاب در ذهن بود كه با فرهنگ بصری هنر عكاسی ایران دوباره ارزش‌های تأثیرگذارش شكل واقعی پیدا كرد.