موزه هنرهای معاصر:
موزه هنرهای معاصر تهران در روزهای شروع انقلاب تعطیل و در سال 1358 مجدداً بازگشایی گردید. به طور كلی سبب بوجود آمدن موزه هنرهای معاصر ایجاد وسیله‌ای برای گسترش فرهنگ عمومی و حفظ و پایداری هنرهای سنتی و همچنین آشنایی توده با هنرهای معاصر بود . چنین موزهایی یك مجموعه دائمی دارند كه در نمایشگاهای موقت به نمایش در می‌آیند و پس از پایان مدت نمایش در انبار موزه نگهداری می‌شود . این موزه نیز با چنین اهدافی به وجود آمد و گردانندگان آن اظهار می‌داشتند كه برای اولین بار در ایران این مركز تصمیم دارد كه با فراهم آوردن كتابخانه عظیم و همچنین آرشیو عكس و غیره در تسهیلات لازم آموزشی و تحقیقاتی در اختیار اساتید و آموزگاران سراسر جهان قرار دهد.
سخنرانی‌های ضبط شده راجع به آثار هنری و اوراق چاپی كه كلیه اطلاعات لازم و جامع را درباره آنچه كه بازدیدكنندگان در موزه خواهند دید در اختیار آنان قرار دهد از خامات موزه بود.
هدف دیگر این موزه این است كه قسمت عمده‌ای از فعالیتهای هنری آن است كه قسمت عمده‌ای از فعالیت هنری آن در خارج از موزه (مانند مراكز فرهنگی ومدارس ) صورت می‌گیرد و برنامه‌های سمعی بصری راجع به ایران در اختیار متقاضیان گزارده شود. موزه هنرهای معاصر با خط مشی و برنامه‌ریزی مطلوب، كارگذار مؤمن و وفادار فرهنگ ایران و جهان به شمار میرود. و آثار ارزشمندی از هنرمندان سراسر جهان را در خود گرد آورده است.
موزه هنرهای معاصر ایران توسط كامران دیبا، نادر اردلان، آنتونی جان میجر در سال 1355 طراحی شد. این موزه در خیابان كارگر شمالی و جوار پارك لاله واقع است .
در طرح بنا با مهارت خاصی از سایت استفاده شده و تقابل پیچیده‌ای از فضاهای داخلی و خارجی ایجاد شده است .
ساختمان موزه كه یكی از نمونه‌های با ارزش هنر معماری نوین و بگونه‌ای مدرن ایران می‌باشد شایسته توجه و عنایت خواص دانشجویان و دانش‌پژوهان در رشتة معماری سنتی ایران ، الهام گرفته شده و مفاهیم فلسفی اجزاء معماری سنتی ایرانی در آن به شكل تازه‌ای بیان گردیده است .
طراحی نورگیرهای هلالی شكل موزه برداشت مدرنی است از بادگیرهای مناطق كویری ایران، سبك كامران دیبا به طور اغراق آمیزی مدرن می‌باشد، در حالی كه نادر اردلان علاقة خاصی به هندسه و فضاهای رمزی و باطنی و عرفانی دارد و نتیجتاً معماری باوقاری از این تركیب به دست آمده است .
پس از عبور از هال ورودی یك شیب مارپیچی بیننده را به هشتی مركزی اشصلی می‌رساند . در وسط هشتی یك استخر چهار گوش از روغن و فولاد وجود دارد كه استعاره‌ای است از آب‌نماهای حیاط مركزی ایرانی و تصویری از جوهر و ذات كه فلسفه معماری ایرانی است .
فضای داخلی موزه:
فضای داخل موزه ساده بوده و شكل ساخت آن طوری است كه هفت گالری اصلی را به هم وصل می‌كند و بازدید كننده را به محل اولیه خود باز می‌گرداند. این مسیر با یك در میان قرار گرفتن فضاهای ساكن و متحرك انتظام یافته و به انتها می‌رسد. فضاهای دیگر موزه نمایش عبارتند از قسمتهای خدماتی، مدیریت وبخش اداری، كتابخانه، بخش مجسمه سازی، سالن نمایش و سرویسهایی كه در سطح پایین‌تر و در طول رامپ مركزی موزه شكل گرفته‌اند رستوران نیز در طبقه همكف قرار گرفته و به گالری یك متصل می‌باشد .
فركلی گالری‌ها مستطیل شكل است كه جداره‌های دو طرف آن در طول جداره‌های نمایشی می‌باشند كه با نورگیرهای سنتی یكنواخت روشن می‌شوند البته تعدادی چراغ نیز به این نور یاری می‌رسانند . در بین این دو جداره یك فرورفتگی ( در عرض مستطیل ) ایجاد شده كه مكانی برای نمایش اشیاء پر اهمیت‌تر می‌باشد و بر خلاف جداره‌های دیگر با یك نور متمركز و قوی روشن شده است و جلوة خاصی می‌یابد. این فرورفتگی در اصل عنصری برای ختم گالری محسوب می‌شود و جداره‌های اطراف عواملی بشمار می‌آیند برای هدایت به سوی هدف اصلی كه در انتهای گالری وجود دارد.
رستوران
فضای رسنوران كه تماماً ا زشیشه است به صورت مكعبی در شرق حیات دیده می‌شود این قسمت از مجموعة هنرهای معاصر تنها فضای بستة موزه است كه بیشترین میزان نور طبیعی را دارا می‌باشد. رستوران به شكلی طراحی شده كه در فصول مناسب سال بتوان از حیاط مركزی نیز استفاده نمود بكارگیری شیشه‌های رنگی در جداره‌های رستوران باعث می‌شود كه با تقلیل نور رسیده به داخل فضای رستوران اولاً حجم فضای داخلی بیشتر محسوس شده و ثانیاً میزان نور بازتابیده شده از شیشه‌های قهوه‌ای رنگ،حجم كامل و به تعبیری بكر آنرا نمایان‌تر می‌گرداند.
محوطه سازی( حیاط مجسمه )
حیاط محوطه نیز كه بوسیلة حلقة تشكیل شده از زنجیر گالری‌ها بوجود آمده است . این حیاط یك در گالری شمارة یك یا همان فضای اصلی بعد از ورودی دارد و در قسمت شمالی دری به یكی از فضاهای نمایش دارد. 23خرداد