هر كسی كه ازاینترنت استفاده می‌كند، ازخود ردی الكترونیكی برجای می گذارد كه برای پلیس و سازمان‌های امنیتی اطلاعات با ارزشی به شمارمی رود.
به گزارش روز یكشنبه پایگاه اینترنتی دویچه‌وله، طرح كلی اینترنت اینگونه است: دو رایانه در دو طرف روبه‌روی هم قراردارند.
در میان این دو، یك ابر بزرگ اطلاعاتی وجود دارد و هرچیزی كه در اینترنت مبادله شود همانندای میل ها، مكالمات تلفنی اینترنتی، اطلاعات كارت‌های اعتباری و حتی وب سایت‌های بازدید شده، در این ابر اطلاعاتی شناور هستند.
خیلی‌ها به این اطلاعات علاقمندند مانند جاسوس ها، شركت‌های بازاریابی، جنایتكاران و همچنین پلیس.
"كنستانتسه كورتس"(Constanze Kurz)در شركت (CCC Chaos Computer Club) كارمی‌كند، شركتی كه از مجموعه‌ای ازهكرها تشكیل شده، كه حفره‌های ایمنی دراینترنت را پیدا می‌كنند.
وی دراین رابطه می‌گوید: "هركسی به عنوان یك كاربرعادی فكر می‌كند كه در اینترنت هویتی ناشناخته دارد، اما عملا اینطور نیست. در حقیقت هركسی با گشتن در اینترنت از خودی ردی به جا می‌گذارد."
مهم‌ترین رد برجای مانده در اینترنت، آدرس آی.پی‌ها هستند. مجموعه‌ای از اعداد كه هر شخصی هنگام وارد شدن به اینترنت دریافت می‌كند.
شركت‌های خصوصی، آی.پی شخصی خودشان را دارند و كاربران تا زمانی كه آن لاین هستند از آی.پی شركت‌های عرضه‌كننده اینترنتی استفاده می‌كنند و به محض خارج شدن از اینترنت یك مشتری دیگر این شماره را دریافت می‌كند.
در نتیجه تنها آی.پی‌ها (شركت‌های ارائه‌دهنده اینترنت) می‌دانند كه در پشت یك آی.پی چه كسی نهفته است و از همین رو دولت‌های اروپایی در پی موظف كردن ارائه‌دهندگان اینترنتی به ذخیره‌سازی این اطلاعات هستند.
اگر كسی واقعا از تحت تعقیب قرار گرفتن توسط دولت می‌ترسد، می‌تواند از برنامه‌های گمنام‌سازی استفاده كند. مثلا طرح گمنام‌سازی دانشگاه درسدن به نام ، "J.A.P"برنامه‌های ارائه می‌دهد كه آدرس آی.پی را می‌پوشانند.
البته آنگونه كه "ماركوس شافرین" (Markus Schaffrin) از اتحادیه صنعت اینترنت (e.c.o) توضیح می‌دهد، حقه‌های ساده‌تری نیز می‌توانند ردیاب‌ها را به اشتباه بیندازند.
او می‌گوید: "در آن صورت می‌توان برای وب گردی به یك كافی نت رفت. آن وقت نه تروریست و نه جنایتكار، بلكه مدیر كافی نت به دردسر می‌افتد. در آینده تروریست‌های حرفه‌ای و روسای مافیا از رایانه‌های شخصیشان به اینترنت وصل نمی‌شوند."
فقط پلیس نیست كه به داده‌های شناور در اینترنت علاقه دارد، بلكه موسسات هم خواهان به دست آوردن اطلاعات درباره همكارانشان هستند، یا كلاه‌برداران كارت‌های اعتباری كه درجستجوی اطلاعات محرمانه مشتریان هستند و در آخر در زمینه جاسوسی‌های اقتصادی نیز اینترنت، امكانات جدید و خطرات تازه‌ای را دربردارد.
قبلا هنگامی كه كسی می‌خواست اطلاعاتی را درباره رقیب خود به دست آورد، یا باید پرس وجو می‌كرد و یا با خبرچین‌ها صحبت می‌نمود، اما امروزه گزاره‌های اطلاعاتی فراوانی وجود دارند كه دربرگیرنده داده‌های ارزشمندی هستند.
هنر در این است كه آدم مناسب را بیابید و به این كار در زبان تخصصی "كنكاش اطلاعاتی" می‌گویند. با استفاده از روش‌های ریاضی و آماری می‌توان حجم انبوهی از داده‌ها را ارزیابی ومقایسه كرد.
كورتس می‌گوید: "امروزه بیرون كشیدن اطلاعات درباره یك آدم از مجموعه‌ای از داده‌ها اصلا كار سختی به حساب نمی‌آید."
اگر كسی از این می‌ترسد كه درآینده، مثلا در هنگام تقاضای شغل، تمام اطلاعات خصوصیش از سوی كنكاش گران اطلاعاتی بررسی گردد، لازم نیست كه نگران شود، چراكه این اتفاق به ندرت می‌افتد.
خیلی از آدم‌ها آن قدر اطلاعات از خودشان به‌طور داوطلبانه بر روی اینترنت قرار می‌دهند كه می‌توان از طریق ماشین‌های جستجو انبوهی از داده‌های شخصی و شغلیشان را پیدا كرد.
كورتس می‌افزاید: "تمام اطلاعات شخصی كه فرد زمانی بر روی اینترنت قرار داده است، بالقوه قابل بازیابی هستند و در حقیقت، گوگل بزرگترین مجموعه اطلاعاتی است كه ما در تمام دنیا داریم."