تحقیق حاضر بر آن است كه تأثیر ورزش صبحگاهی را بر كاهش پرخاشگری كودكان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر بررسی كند. به این منظور، 60 نفر از دانش آموزان عقب مانده ذهنی خفیف را بین سنین 10 الی 13 سال انتخاب كرده و با استفاده از پیش آزمون، پس آزمون، گروه كنترل، و گزینش تصادفی تأثیر برنامه ورزش صبحگاهی را بر كاهش پرخاشگری این كودكان مورد سنجش قرار داده است. به منظور اجرای آزمایش، گروه نمونه به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. آزمون ناكامی روزنزاویك به عنوان پیش آزمون در مورد گروه نمونه اجرا گردید، و سپس گروه آزمایش به مدت سه ماه و هر هفته شش روز تحت آموزش قرار گرفتند. در طول این دوره گروه گوا هیچ گونه آموزشی را دریافت نمی كردند. پس از خاتمه دوره آزمایش، آزمون ناكامی روزنزوایك از دو گروه آزمایش و گواه به عمل آمد و در پایان نتایج تحلیل آماری به كمك طرح اندازه گیری های مكرر تفاوت معنی داری را بین دو گروه نشان داد. یافته ها همچنین نشان داد كه گروه آزمایشی، در نمره تطابق با گروه رشد، پیشرفت قابل ملاحظه ای داشته و تمایلات پرخاشگرانة آن ها به شدت كاهش یافته است.