به گزارش ایسنا و به نقل از تک‌تایمز، زمین از آغاز حیات خود، گوی بزرگی از آب بوده که در جوی از متان قرار داشته است. البته، این شرایط، به 2.4 میلیارد سال پیش و ظهور ناگهانی نخستین ابرسرزمین از اعماق اقیانوس بازمی‌گردد.

پژوهشگران 'دانشگاه ایالتی اورگون'(uo) باور دارند که تغییر دما و چسبندگی گوشته، موجب شکل‌گیری یک سرزمین بزرگ شده است. گوشته ابتدایی زمین، برای محافظت از رشته کوه‌های بلند و فلات‌ها، بیش از حد نرم و داغ بوده است اما حدود 2.4 میلیارد سال پیش، گوشته، سرد و سخت شده و نخستین ابرقاره موسوم به 'کنورلند'(kenorland) را پدید آورده است.

'ایلا بیندمن'(ilya bindeman)، زمین‌شناس و پژوهشگر ارشد این پروژه می‌گوید: پوسته برای داشتن قدرت چسبندگی بیرون از آب، باید ضخیم باشد. این ضخامت، به مقدار، تغییر حرارت و چسبندگی گوشته بستگی دارد.  

کنورلند، نخستین ابرقاره

یافته‌های این پژوهش با نظریه شکل‌گیری کنورلند در حدود 2.7 میلیارد سال پیش مطابقت دارند. در هر حال، این یافته‌ها، با عقیده پیشین که این ابرقاره، بین 3.5 میلیارد سال و 1.1 میلیارد سال پیش شکل گرفته، در تناقض هستند.

این ابرقاره، هنگام ظهور، از کربن دی اکسید موجود در جو استفاده کرد. این موضوع، به همراه دمای بالای سطح زمین، به ورود شکل‌های پیچیده‌ای از حیات مانند گیاهان، جلبک‌ها و قارچ‌ها منجر شد. این تغییر، موجب حرکت از ابردوران ' نخست‌زیستی' (archean) که موجوداتی مانند باستانیان و باکتری‌ها را در بر داشت، به ابردوران 'پیشین‌زیستی' (proterozoic) شد که پیش‌هسته‌ای‌ها را شامل می‌شد.

از آنجا که این سیاره، در معرض فرسایش فیزیکی و شیمیایی قرار داشت، مجموعه‌ای از گازهای گلخانه‌ای را پدید آورد که تعادل تابشی زمین را مختل کرد. این سیاره، نور ساطع شده از خورشید را منعکس کرد و سوخت بیشتری به عدم تعادل تابش گلخانه‌ای افزود. این موضوع، نهایتا به نخستین بارش برف در زمین و یک دوره یخبندان منجر شد که به باور پژوهشگران، از 2.4 تا 2.2 میلیارد سال پیش به طول انجامید.

بیندمن ادامه داد: حدس ما این است که احتمالا هنگام شکل‌گیری قاره‌های بزرگ، نور به فضا منعکس شده و دوره یخبندان آغاز شده است.

رویداد بزرگ اکسیژنی

افزایش ناگهانی کربن‌دی‌اکسید جو، اکسیژن بیشتری به وجود آورد و به 'رویداد بزرگ اکسیژنی'(great oxygenation event) منجر شد که نهایتا، راه را برای شکوفایی بیشتر زندگی در زمین هموار کرد.

پژوهشگران، با تحلیل 278 نمونه سنگ 'شیل' (shale)، متداول‌ترین سنگ رسوبی که از قسمت‌های گوناگون زمین جمع‌آوری شده بود، به این یافته‌ها دست یافتند. آنها موفق شدند پس از پیگیری میزان بارش باران، زمانی که پوسته در معرض فرسایش فیزیکی قرار داشت، تشخیص دهند. همچنین، آنها برای شناسایی نشانه‌های فرسایش شیمیایی، نسبت ایزوتوپ‌های نادر 17 و 18 اکسیژن را با ایزوتوپ متداول 16 مقایسه کردند.

این پژوهش، در مجله ' nature' به چاپ رسید.

انتهای پیام