دایناسورها به قدری متنوع بودند كه اگر بخواهیم تمام آن ها را در این لیست بیاوریم، باید بیش از صدها هزار نام را برشماریم. بنابراین، در اینجا تنها به هفت دایناسور شگفت انگیز می پردازیم كه دیدنشان به راستی می توانست تجربه ای بسیار مهیج باشد.

سینوساروپتریكس، رنگارنگ ترین دایناسور (sinosauropteryx)

بعضی از دایناسورها دارای پر بوده اند، اما پرهای بیشتر آن ها اصلاً قابل تشخیص نبوده است. سینوساروپتریكس تا آنجا كه می دانیم، اولین نوع از دایناسورهای غیرپرنده است كه در فسیل آن، می توان چیزی مشابه پر یافت. همچنین، سینوساروپتریكس اولین دایناسور غیرپرنده با رنگ های قابل تشخیص می باشد. این موجود در اوایل دوره ی كرتاسه در چین می زیسته است و از خویشاوندان نزدیك کامپسوناتوس ( یكی از كوچكترین دایناسورها) به شمار می آید. فسیل های سینوساروپتریكس كه به گونه ای شگفت انگیز سالم مانده اند، نشان می دهند كه این دایناسور، دارای پوششی خزمانند متشكل از پرهای بسیار ساده بوده است – البته عده ای معتقدند الیاف كشف شده، ممكن است بقایای فیبر كلاژن باشد. این الیاف ساختار دوشاخه ای ساده ای داشتند و شباهت بسیاری میان پرهای این دایناسور و پرهای نسبتاً ابتدایی پرنده ی امروزی كیوی می شد یافت. چند مشخصه، سینوساروپتریكس را از دیگر دایناسورهای كوچك متمایز می كند، از جمله این كه جمجمه ی او از استخوان بالایی پایش (استخوان ران) درازتر بوده، و پاهای جلویی اش بسیار كوتاه و محكم بوده اند.

آنكیلوساروس، دایناسور زره پوش (ankylosaurus)

آنكیلوساروس را اغلب بهترین نمونه از دایناسورهای زره پوش به شمار می آورند. ویژگی های معروف آنكیلوساروس ، بدن كاملاً پوشیده از زره و دم گرز مانند استخوانی بسیار عظیم اوست. آنكیلوساروس بالغ، در مقایسه با حیوانات امروزی ساكن خشكی، بسیار بزرگ بوده است. برخی از دانشمندان اندازه ی او را 30 فوت (بیش از 9 متر) تخمین زده اند. شكل بدن این دایناسور، خم شده به سمت زمین و نسبتاً پهن بود. آنكیلوساروس بر روی چهار دست و پا راه می رفت و پاهای عقبی اش، بلندتر از پاهای جلویی اش بودند. آنكیلوساروس گیاهخوار بود و دندان های برگ مانند او، كه نسبت به جثه اش، بسیار كوچك می نمودند،  برای خوردن گیاهان مناسب به نظر می رسیدند. استخوان های جمجمه و سایر اعضای بدن این دایناسور، به گونه ای كنار هم قرار گرفته بودند كه قدرت او را به حداكثر برسانند. مشخص ترین ویژگی آنكیلوساروس، زره او بود كه از برآمدگی های عظیم و فلس های استخوانی روی پوست به نام اوستئودرم یا اسكیوت، تشكیل می شده است. فلس ها، در ردیف های افقی منظم تا گردن، كمر و كفل های این جانور، امتداد می یافتند. دم گرزمانند مشهور آنكیلوساروس نیز از چند اوستئودرم بزرگ متصل به هم تشكیل شده بود. به همین دلیل وقتی این دایناسور دمش را تاب می داد، نیروی عظیمی به انتهای دمش منتقل می شد. این سلاح دفاعی مؤثر، به قدری قدرت داشت كه می توانست استخوان های موجود مهاجم را خرد كند.

تریسراتوپس، آخرین دایناسور پیش از انقراض بزرگ (triceratops)

او یكی از آخرین انواع دایناسور بود پیش از انقراض بزرگ، پا به عرصه ی هستی گذاشت. تریسراتوپس، موجودی چهارپا با یك یقیه ی بزرگ استخوانی و سه شاخ بر روی جثه ی عظیمش و شباهتی عجیب به كرگدن های امروزی، یكی از شناخته شده ترین دایناسورهاست. اگرچه محیط زندگی او با تیرانوسور یكسان بود و اغلب توسط همین دایناسور مخوف شكار می شد، اما مشخص نیست كه آیا این دو به راستی، همان گونه كه در نمایش های موزه ها و تصاویر متداول نشان داده می شود، با یكدیگر می جنگیده اند یا نه. بحث درباره ی كاربرد یقیه و سه شاخ مشخص موجود در سر تریسراتوپس، سال های زیادی به طول انجامیده است. پیش تر گمان می رفت این شاخ ها، سلاح هایی دفاعی در برابر مهاجمین بوده اند، اما نظریه های جدید ادعا می كنند كه تریسراتوپس همچون گوزن های شمالی، بزهای كوهی و سوسك های كرگدنی، از این سه عضو خود، برای نمایش های برتری جویانه و جفت یابی بهره می برده است.

استگوسور، دایناسور میخ دار (stegosaurus)

استگوسور به لطف دم میخ دار و پوشیده از فلس خود، یكی از شناخته شده ترین دایناسورهاست. آن ها حدود 145 یا 150 میلیون سال پیش، در زمان و قلمروی كه در آن، موجودات عظیم الجثه حكم می راندند، زندگی می كردند.  استگوسور، یك چهارپای سنگین وزن عظیم الجثه ی گیاهخوار با وضع اندامی عجیب و غریب، به راستی جالب توجه است. پشت استگوسور به شدت انحنا داشت و پاهای جلویی اش كوتاه بودند، سر او به سمت پایین خم بود و دم سفت و سختش، در هوا برافراشته. آرایش فلس ها و خارهای میخ مانند بدن او، فكر بسیاری از دانشمندان را به خود مشغول كرده است. به احتمال زیاد، استگوسور از این میخ ها به عنوان وسیله ی دفاعی بهره می برده است. از فلس ها نیز به عنوان سلاح تدافعی و همچنین، وسیله ی نمایشی و تنظیم كننده ی حرارتی یاد می شود. استگوسور تقریباً به اندازه ی یك اتوبوس بود، با طول 30 فوت و ارتفاع 14 فوت، و با این حال در برابر دایناسور هم عصر خود، سوروپودای عظیم الجثه، كوتوله می نمود. از آن جایی كه این دایناسور، همزمان با دایناسورهای بزرگ درنده می زیست، وجود زره برایش بسیار ضروری به شمار می آمد.

آرکئوپتریکس، تنها دایناسوری كه می توانست پرواز كند (archaeopteryx)

آركئوپتریكس، كه در اواخر دوره ی ژوراسیك می زیست، احتمالاً اولین دایناسور ددپا با قابلیت پرواز می باشد. اگر آركئوپتریكس را یك پرنده به حساب بیاوریم، در این صورت پرنده سانان بسیار كمی وجود دارند كه نمی توانند پرواز كنند. پرنده سانان تنها زیست-دسته از دایناسورها هستند كه نمایندگان امروزی خود یعنی پرندگان را شامل می شوند و نزدیكترین خویشاوندان منقرض شده ی پرندگان به شمار می آیند. آرکئوپتریکس ها كه از نظر شكل و اندازه، بسیار به زاغیان اروپایی امروزی شباهت داشتند، تقریباً به اندازه ی یك متر رشد می كردند. آرکئوپتریکس علی رغم اندازه ی كوچك، بال های فراخ و توانایی احتمالی برای پرواز، با دایناسورهای ددپا مشتركات بیشتری داشت تا با پرندگان امروزی. به طور اخص، می توان شباهت های او را با داینونیكوسورها (دروموسورها و ترودونتیدها) به این ترتیب برشمرد: آرواره هایی با دندان های تیز، سه انگشت چنگال دار، دم استخوانی بلند، انگشتان پای ثانویه كه قابلیت بالایی برای درازتر شدن داشتند (چنگال قاتل)، پر (نشانه ی خونگرم بودن) و چند ویژگی مربوط به استخوان بندی. ویژگی های ذكر شده، باعث می شوند آرکئوپتریکس، گزینه ای مشخص برای فسیل های قابل انتقال میان دایناسورها و پرندگان باشد. بنابراین، آرکئوپتریکس نقش مهمی در بررسی خاستگاه پرندگان و در عین حال مطالعه ی دایناسورها، بر عهده دارد.

آمفیكولیاس فراگیلیموس، بزرگترین دایناسور شناخته شده (amphicoelias fragillimus)

آ. فراگیلیموس بزرگترین و سنگین وزن ترین دایناسوری است كه تا كنون كشف شده است. آ. فراگیلیموس گیاهخوار احتمالاً بزرگترین استخوان های مهره را دارا بوده است (به طول40 الی 60 متر) و وزنی برابر 122 تن داشته است. كارپنتر تحقیقات بسیاری بر روی گیاهخواران پستاندار عظیم الجثه همچون فیل ها و كرگدن ها انجام داده است. این تحقیقات نشان می دهند حیوانات گیاهخواری كه جثه ی بزرگتری دارند، بهتر می توانند غذای خود را هضم كنند. از آنجایی كه حیوانات بزرگتر، دستگاه گوارشی طویل تری دارند، غذا به مدت بسیار طولانی تری در فرایند هضم شدن قرار می گیرد و به این ترتیب حیوانات بزرگ می توانند با منابع غذایی كم كیفیت نیز زنده بمانند. این مورد به خصوص درباره ی حیواناتی صدق می كند كه در روده ی خود بخش های تخمیر دارند. به این ترتیب كه میكروب های در این بخش ها تجمع می كنند و مواد گیاهی را تخمیر كرده، به عمل هضم شدن یاری می رسانند.

تیراناسوروس ركس یا تی-ركس (tyrannosaurus rex)

تی ركس، بله معلوم است كه نمی توانیم سلطان دایناسورها را فراموش كنیم. این دایناسور، یكی از آخرین دایناسورهای غیرپرنده بود. او از 65.5 میلیون سال تا 7 میلیون سال پیش، در جایی كه امروزه همان آمریكای شمالی است، می زیسته است. تیراناسوروس ركس، گوشتخواری كه بر روی دو پا راه  میرفت، جمجمه ای عظیم داشت كه توسط یك دم دراز و سنگین، تعادل می یافت. دستان تیراناسوروس ركس در مقایسه با پاهای بزرگ و قدرتمند عقبی اش، بسیار كوچك بودند. البته دستان او، علی رغم كوچك بودن، قدرت عجیبی داشتند و دو انگشت چنگال دار به آن ها متصل بود. اگرچه ددپایان دیگری وجود داشتند كه از نظر اندازه، از  تیراناسوروس  ركس، بزرگتر بودند، اما اما او با 42 فوت درازا و 13 فوت بلندی، و 6.8 تن وزن، یكی از بزرگترین شكارچیان خشكی به شمار می رفت.