بچه‌ها از نظر انگیزه‌هایشان نسبت به یادگیری دو دسته‌اند. یك دسته دارای انگیزه بیرونی و یك دسته دارای انگیزه درونی.

بچه‌هایی كه دارای انگیزه درونی‌اند، نسبت به یادگیری از خود شور و اشتیاق نشان می‌دهند و مایلند كه اطلاعات را به صورت عمقی یاد بگیرند. دانش‌آموزان با انگیزه بیرونی بیشتر به طرف تكالیف آسان كشیده می‌شوند و تمایل دارند با كمترین كوشش، بیشترین میزان پاداش را به دست آورند.

نقش معلم در پرورش انگیزش درونی بچه‌ها بسیار والا و ارزشمند است. بسیاری از معلمان پاداش‌های ناملموس را برپاداش‌های ملموس ترجیح می‌دهند. برخی از نمونه‌های این پاداش عبارتند از زمان فعالیت آزاد، زمان خواندن، وقت برای كار با كامپیوتر و چسباندن تصاویرشان به عنوان افراد مهم.

همچنین برای تشویق اغلب بچه‌ها، می‌توان در موقع مناسب از عبارت‌های كلامی صادقانه مثل: «من متوجه شدم كه علی كاملاً آماده گوش كردن است، به همین خاطر از او تشكرمی‌كنم.» یا عبارت‌های نوشتاری مثبت از قبیل«صدآفرین، در تقسیم كارت عالی بود.» استفاده كرد.

پاداش‌ها می‌توانند قراردادی با یك دانش‌آموز ویژه باشند یا به یك كلاس درس پیشنهاد شوند یا برای قدردانی از یك دستاورد و موفقیت همگانی در كل مدرسه به كار گرفته شوند.

مشاوران یا معلمان ممكن است با دانش‌آموزان قرارهای انفرادی بگذارد تا رفتارهای نامناسب آن‌ها را از قبیل دعوا كردن، عدم تكمیل تكالیف، راه رفتن در كلاس یا مدرسه گریزی، خاموش سازند.

مشاركت دادن دانش‌آموزان در تنظیم هدف، علاقه آنها را در رسیدن به آن هدف افزایش می‌دهد. برای القای انگیزش در بچه‌ها لازم است كه معلمان محیطی مورد علاقه و غیررقابتی ایجاد كنند كه در آن هر دانش‌آموزی احساس ارزشمندی، احترام و مورد پذیرش واقع شدن كند.

یادگیری مشاركتی كه پیشرفت هر دانش‌آموز را با خودش می‌سنجد، یك راه برای افزایش انگیزش درونی در دانش‌آموزان یك كلاس است تا به استفاده از پاداش‌ها وابسته نشود.