اشیاء و اجرام برجای مانده در اقیانوسها از جمله میلیونها تایر، بطری پلاستیکی و نظایر آنها حیات مرجانهای دریایی را به شدت در معرض خطر قرار داده است.

آلودگی اقیانوسهای جهان تبعات نگران کننده مستقیم و غیرمستقیمی برای ساکنان زمین دارد. تهدید حیات گونه های مختلف دریایی از جمله مرجانها که اصلی ترین و نخستین قربانیان آلودگی اقیانوسها به حساب می آیند از جمله تبعاتی است که حیات بشر را به مخاطره انداخته است.
به نظر می رسد که جلبکها در آستانه تبدیل شدن به بزرگترین توده های اقیانوسی جهان باشند اما نباید به این فرآیند با نگاهی مثبت نگاه کرد چون تداوم حیات آنها زندگی مرجانها را به خطر می اندازد.
کارشناسان هشدار داده اند در صورت تداوم فرآیند تغییرات جوی و از جمله گرمایش زمین، تغییرات پیچیده ای در اکوسیستمهای دریایی روی داده و یکی از نتایج آن پوشیده شدن توده های مرجانی بستر اقیانوسها از پوسته های جلبکی و در نتیجه پایان یافتن حیات آنها تا سال 2100 خواهد بود.
اشیاء و اجرام برجای مانده در اقیانوسها از جمله میلیونها تایر، بطری پلاستیکی و نظایر آنها حیات مرجانهای دریایی را به شدت در معرض خطر قرار دارده است.
نکته نگران کننده تر این است که بخشی از این توده های مرجانی از جمله توده های موجود در سواحل مکزیک طی سالیان اخیر از بین رفته اند و این مسئله بر دامنه نگرانیها بیش از پیش افزوده است.
به گزارش مهر ، دانشمندان مرجانهای دریایی را از جمله قربانیان بیگناه آلودگی اقیانوسها عنوان می کنند چون این توده های زنده نمی توانند در آب حرکت کنند. همزمان با پیش روی لکه های نفتی در نواحی مختلف اقیانوسی از جمله نواحی کم عمق تر، توده های مرجانی در دام این لکه ها افتاده و به تدریج از بین می روند.
در صورت تداوم تغییرات جوی در قرن آینده مرجانهای دریایی به محل دفن گونه های مختلف آبزیان تبدیل خواهند شد.
البته تنها آلودگیهای نفتی نیست که حیات توده های مرجانی را در معرض خطر قرار داده است. به این آلودگیها می توان جریان پسماند داغ کارخانجاتی را نیز اضافه کرد که مناطق آبی جهان از جمله خلیج ها و مرجانهای موجود در آنها را به شدت در معرض خطر قرار داده اند. مرجانها که با رنگهای متنوعی در بستر اقیانوسها خودنمایی می کنند در چنین شرایطی به تدریج سفیدرنگ شده و می میرند.
به عقیده کارشناسان توده های مرجانی که در نواحی نزدیک به ساحل، جایی که پیامدهای اقدامات مخرب بشری بیشتر به چشم می آید، زندگی می کنند بیشتر در معرض استرسهای محلی قرار دارند که از آنجمله می توان به کیفیت پایین آب اشاره کرد.
همزمان با افزایش آلودگی آب و افت کیفیت آن، اکسیژن حل شده در آب نیز تنزل یافته و در نتیجه بر گستردگی توده های جلبکی افزوده می شود. این فرآیند نتیجه ای جز گسترش رشد توده های جلبکی بر روی مرجانها و بر هم خوردن اکوسیستمهای اقیانوسی ندارد.
در کنار این مسائل، اشیاء و اجرام برجای مانده در اقیانوسها از جمله میلیونها تایر، بطری پلاستیکی و نظایر آنها حیات مرجانهای دریایی را به شدت در معرض خطر قرار داده است.
در حد فاصل سالهای 2000 تا 2006 و از نواحی ساحلی شمال هاوایی بالغ بر بر 500 تن اجرام مختلف از آب خارج شد با این حال کارشناسان معتقدند این میزان در مقایسه با خطراتی که جان توده های مرجانی را تهدید می کند قطره ای در برابر دریاست.