این پوشش های نازک احتمالاً می توانند برای انتقال داروها در بیماری های سرطان، دیابت، صرع و غیره به کار گرفته شوند و نیز امکان دارد بتوان به کمک این پوشش های نازک، سیستم هایی را طراحی کرد که دارو را به صورت خودکار در مکان و زمان مورد نیاز آزاد نماید.

یک گروه تحقیقاتی در موسسه فناوری ماساچوست (MIT) به سرپرستی پروفسور پولا هاموند، استاد مهندسی شیمی، پوشش نازکی را طراحی کرده اند که می تواند در صورت کاشته شدن در داخل بدن انسان (implant) دوزهای معینی از دارو را به محل اثر آن برساند و همانند یک میکرودارو عمل نماید. ویژگی جدید این سیستم آن است که می توان این پوشش را با امواج حاصل از فعالیت یک میدان الکتریکی باز نمود و دارو را آزاد کرد.
به گزارش سرویس دانش و فناوری برنا، این پوشش معمولا در حدود nm 150 ضخامت دارد و می تواند در مناطق ویژه ای از بدن کاشته شود. این پوشش ها از لایه هایی تکرار شونده از جنس دو ماده ساخته شده اند: یک رنگدانه با بار منفی و یک مولکول دارویی با بار مثبت و یا یک مولکول دارویی خنثی که در پوششی از یک مولکول با بار مثبت قرار گرفته است.
مولکول رنگدانه مورد استفاده که در این مورد Prussian Blue می باشد (مولکولی مشتق از فریک فروسیانید با رنگ آبی تیره که مورد تایید FDA است)، مولکول دارویی را در بر می گیرد و دارو را در محل اثرش به موقع آزاد می کند.
این فرآیند زمانی رخ می دهد که یک پتانسیل الکتریکی با این پوشش نازک برخورد می کند و موجب می شود که مولکول رنگدانه ی Prussian Blue بار منفی خود را از دست بدهد و پوشش نازک باز گردد و در نتیجه دارو آزاد شود. پس بنا بر این میزان داروی فرستاده شده و زمان رسیدن آن به محل اثر در این روش به وسیله برقراری ولتاژ الکتریکی و یا قطع آن دقیقاً قابل کنترل است.
این پوشش ها می توانند بسته های مجزایی از داروها را با خود حمل نمایند و به صورت جداگانه آزاد کنند که این ویژگی می تواند در شیمی درمانی بیماران سرطانی سودمند باشد و به همین جهت اکنون مورد مطالعه این گروه تحقیقاتی قرار گرفته است.
از آن جایی که این پوشش ها لایه لایه ساخته می شوند، می توان به آسانی ساختار آنها را مشخص کرد . هم چنین این پوشش ها می توانند بر روی هر سطحی با هر اندازه و شکلی قرار بگیرند و انعطاف پذیری بیشتری را نسبت به سیستم های قبلی که تاکنون با این اندازه طراحی شده اند، نشان می دهند. یک مزیت دیگر این پوشش ها آن است که به راحتی می توان آنها را با استفاده از انواع تکنیک ها در مقیاس انبوه (صنعتی) تولید نمود.
این پوشش های نازک احتمالاً می توانند برای انتقال داروها در بیماری های سرطان، دیابت، صرع و غیره به کار گرفته شوند و نیز امکان دارد بتوان به کمک این پوشش های نازک، سیستم هایی را طراحی کرد که دارو را به صورت خودکار در مکان و زمان مورد نیاز آزاد نماید. نتایج کار این گروه تحقیقاتی در قالب مقاله ای، در شماره ی 11 فوریه نشریه پیشرفت های علمی آکادمی ملی علوم، به چاپ رسیده است.