شعاع نوك نانولوله های كربنی تقریباً به اندازه بسیاری از نانوزیست مواد است. این به این معنی است كه از نانو لوله‌ها می توان برای شناسایی ساختار زیست موادی چون پروتئین‌ها استفاده كرد. علاوه بر آن نانولوله‌های كربنی دارای نیروی مكانیكی بسیار بالایی بوده، لذا از آن‌ها می توان به عنوان پروب‌های اندازه‌گیرنده نیروی متصل شده به تك ملكول‌های پروتئینی استفاده كرد.

به گزارش سرویس فن‌آوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، اگر چه قبلاً نیز محققان به نانولوله‌های كربنی پروتئین ها را متصل كرده‌اند با این حال روش‌های به كار گرفته شده بسیار پیچیده بوده‌اند علاوه بر آن همواره احتمال اتصال پروتئین ها به جدار نانولوله‌ها وجود داشته است.

محققان دانشگاه «اوزاكا» این مشكل را با ابداع روشی ساده كه در آن پروتئین‌ها با نیروی كووالانت به نوك تیز نانولوله‌های كربن چند دیواره (MWCNTs) متصل می شوند، برطرف كردند. در این روش پروتئین‌ها به جدار نانولوله ها متصل نمی شوند .

محققان كار را با تیز كردن و باز كردن نوك نانولوله های كربن چند دیواره از طریق اكسیداسیون آغاز كردند. سپس آنها انتهای باز را به یك گروه كربوكسیل (COOH) متصل كردند.

حال انتهای نانولوله فعال شده و قادر است به گروه آمینی NH2 متصل شود و این‌گونه پروتئین ها با ایجاد اتصال كووالانت به نوك نانو لوله ها متصل می‌شوند. از آنجا كه سایر پروتئین ها با نیروهای واندروالس به نانولوله ها متصل میشوند كه در مقایسه با پیوندهای كووالانت از قدرت كمتری برخوردارند با انجام یك شست‌وشوی ساده می توان این پروتئین های اضافه را جداسازی كرد. اتصال ساختار نانولوله- پروتئین به یك میكروسكوپ پروب پیمایشگر (SPM) امكان بكارگیری زیست ملكول ها را ممكن ساخته است. این كار امكان اندازه گیری دینامیك ملكولهای زیستی را فراهم ساخته است.

به گزارش ایسنا از ستاد ویژه توسعه فن‌اوری نانو، این گروه ژاپنی ادعا می كنند كه در حال حاضر بر روی فرایندی كار می كنند كه نوك پروب نانو لوله نازك SPM را با ایجاد بازهای NH2 فعال كنند. این كار امكان به كارگیری ملكول زیستی منفرد به كمك SPM را فراهم خواهد كرد.