ترانه‌ها، عصاره‌ی خواست‌ها، آرزوها و آمال تاریخی مردم دنیا هستند. ملت بی‌ترانه، ملت بی‌تاریخ است.
ترانه‌ها، واگویه‌ی احساسی و حماسی درخواست‌ها و مصوِرِ یادها و یادمان‌های مردمی در طول تاریخ بشریت هستند. با مراجعه به نغمه‌ها، ترانه‌ها و زمزمه‌های آهنگین هر بوم و بری، به راحتی می‌توان به عمق احساسات و دریافت‌ها و كنش‌ها و واكنش‌های آنان پی برد و حتی به تصویری روشن از افق‌های پیش رو و چشم اندازهای آنان دست یافت.
ترانه‌ها عموماً شاعر شناخته شده‌ای ندارند. گویی گذشت زمان، فرصتی بی‌بدیل برای عموم مردم بوده تا به میل و خواست خود، به زمزمه‌های نقل شده از گذشته كلماتی بیفزایند و تعابیری را برگیرند. و همین دلیلی شده كه روایت‌هایی گاه مختلف با محوریت یك مضمون در چارچوب یك زمزمه یا ترانه یا لالایی در فرهنگ شفاهی ملت‌ها دیده و شنیده شود.
بستر رشد و نمو ترانه‌ها، زبان و ادبیات هر ملتی است. هر چه ادبیات سرزمینی غنی‌تر و ریشه‌دارتر، ترانه‌هایش متنوع‌تر و عمیق‌تر و پردامنه‌تر. از همین رو، سرزمین ایران كه مهد ادبیات و زبان دانان و شاعران بسیاری بوده، وارث گنجینه‌ای عمیق و سرشار و مثال زدنی از ترانه‌ها و نغمه‌هاست.
فراز و نشیب تاریخ ایران، وقایع ریز و درشت و پر زدو خورد و حوادث پر اوج و فرودی را رقم زده است و ادبیات حماسی ما، تصویرگر نقاط تاریك و روشن این تاریخ كهن سال است.
ترانه، هم‌زمان، حالنامه امروز و خواستنامه فرداست. ترانه به آینده نظر دارد و گویای نویدی است درباره فردای روشن. چنین است كه به جرأت می‌توان گفت هر ملتی را می‌توان از ترانه‌هایش شناخت. قالِ روزش را فهمید و حالِ فردایش را.

***
امروز در شرایطی به سر می‌بریم كه مسأله بود و نبود دستیابی به فناوری انرژی هسته‌ای به تیزترین نقطه تقابل خواست ملت و طمع دشمن تبدیل شده است. لشكر رسانه‌ای فراسوی مرزها، هر آنچه از اسباب و تجهیزات و اخبار و شایعات و یافته‌ها و بافته‌ها دارد گردآورده و تهاجمی بی‌رحمانه به مهم‌ترین خواست امروز ملت ایران را سامان داده است.
تدبیر، مقاومت، سخت‌كوشی و كیاست سیاستمداران ما نقطه امید و اتكا و نوید صلابت و بهروزی ماست و جای خود را دارد. اما آنچه به میل درونی و قلبی ملت ما رنگ یگانگی و وحدت می‌زند، زمزمه و ترانه‌ای است كه سراینده‌ی عمق اراده و خواست و استحكام مردمی باشد كه تمدنی كهن را در پس زمینه دارد و فهرست دانشمندانش بس بلند بالا و افتخارآمیز است و همواره مولد علم و آگاهی و روشنی بوده است.
ملتی كه همواره جای و جایگاه عالمان خود را در فراز داشته و به خلاف غربیان، تاریخش به دو بخش قرون وسطایی و رنسانس تقسیم نمی‌شود و در پرونده‌اش، دادگاه‌های عریض و طویل محاكمه دانشمندان و عالِم كُشی ثبت نیست. ملتی كه همچون كویر بی‌انتهایش دریا دل است و همچون كوه‌هایش سربلند و همچون رشته كوه‌هایش زنجیروار و متصل و مستحكم. این ملت، ساكن سرزمین "ایران" و پهلوانان است. ما ملتی هستیم كه اولین سرود ملی‌اش، ترانه مقاومت و رجزخوانی در برابر دشمنی است كه "سنگ خاره" است ؛ صاحب وطنی هستیم كه "خاكش زر" است و سنگ و كلوخش "دُرّ و گوهر". ترانه مقاومت و سربلندی امروز ما را چه كسی خواهد سرود؟