قانون متحدالشكل شدن لباس در 4 دی 1307 در مجلس شورای ملی دوره ششم به تصویب نمایندگان رسید. قبل از تصویب این قانون رضا شاه به تأسی از كشور همسایه تركیه اقداماتی برای متحدالشكل كردن لباس در كشور صورت داده بود. در آغاز به وزرا، نمایندگان مجلس، مدیران و رؤسای دوایر دولتی و كارمندان دولت تكلیف شده بود لباس متحدالشكل بپوشند و كلاه لبه دار (كه به كلاه پهلوی شهرت داشت) بر سر بگذارند؛ و نیز دستور داده شده بود تا محصلین و دانش آموزان مقاطع مختلف مدارس نیز اونیفورم ویژه ای به رنگ خاكی كه شامل یك نیم تنه و شلوار می شد، بر تن كنند و كلاه پهلوی بر سر نهند. به تدریج پوشیدن لباس متحدالشكل به دیگر اقشار مردم نیز تكلیف شد. با این حال بسیاری از مردم كشور از این تغییر پوشش اجباری خود ناراضی بودند و در برابر فشار مأموران شهربانی مقاومت هایی صورت می گرفت. بسیاری از مردم كشور در تهران و دیگر ایالات مایل نبودند لباس آباء و اجداد خود را به كناری نهاده لباس كوتاه كت و شلوار بر تن كنند. به همین دلیل رضا شاه دستور داد مجلس شورای ملی الزام و اجبار استفاده از لباس متحدالشكل جدید را قانونی كند تا مأموران شهربانی هرگونه مخالفتی را باشدت وحدت هر چه تمامتر سركوب كنند. به دنبال آن مجلس تصویب كرد كه : 1- كلیه اتباع ایران كه برحسب مشاغل دولتی دارای لباس مخصوص نیستند در داخله مملكت مكلف هستند با لباس متحدالشكل، كلاه پهلوی و نیم تنه بافته شده در ایران ملبس شوند. این قانون « طبقات هشتگانه ذیل ]را[ از مقررات این قانون مستثنی » كرده بود: 1- مجتهدین مجاز از مراجع تقلید مسلم؛ 2- مراجع امور شرعیه دهات و قصبات؛ 3- مفتیان اهل سنت و جماعت؛ 4- پیشنمازان دارای محراب؛ 5- محصلین دارای اجازه روایت؛ 6- طلاب محصلین فقه و اصول؛ 7- مدرسین فقه و اصول و حكمت الهی؛ 8- روحانیون ایرانی غیر مسلم.

قانون مذكور متخلفین از مقررات در مناطق شهری را به جزای نقدی یك تا پنج تومان و یا به حبس از یك تا 7 روز محكوم می كرد و متخلفین از سایر نقاط كشور را فقط به حبس 1 تا 7 روز محكوم می شناخت. تاریخ اجرای این قانون برای مناطق شهر نشین اول فروردین 1308اعلام شده و برای سایر نقاط كشور نیز تأخیری یك ساله قایل شده بود.

برای كسب آگاهی بیشتر بنگرید به: حسین مكی، تاریخ بیست ساله ایران، جلد پنجم، تهران، نشر ناشر،1362،ص70-72 .