متن زير چكيده مي باشد، براي دريافت متن كامل مقاله بر روي فايل مقاله كليك كنيد

 
 چكيده : در دوران اوليه عكاسي در جهان و همچنين در ايران ، چون هنوز دستگاه بزرگ سازعكس يا آگرانديسور ابداع نشده بود، عموماً براي آنكه نياز به عكس هاي بزرگ را برآورده سازند، دوربين ها را بزرگ مي ساختند تاشيشه هاي بزرگ در آنها جاي گيرد و سپس از روي همان شيشه ها، عكس را به طريق كنتاكت (تماس مستقيم شيشه بر روي كاعذ) چاپ مي كردند تا اينكه در سال 1274 ق /1857 م دستگاه آگرانديسور خورشيدي در خارج از كشور ابداع شد. قطعاً اين دستگاه سريعاً و در همان سال ها به ايران نرسيد. قديم ترين رساله عكاسي دوره ي قاجار كه در آنها از بزرگ نمودن عكس يا آگرانديسمان نام برده شده يكي رساله احمد (سال نگارش بين 1290 تا 1300 ق ) و ديگري رساله پاپاريان دواساز (سال نگارش 1313 ق ) است . ورود اولين دستگاه آگرانديسور را كه منبع تأمين روشنايي آن با سوزاندن نفت و ياانرژي از پيل الكتريكي كار مي كرده است به سال 1305 ق پس از بازگشت ميرزا محمد خان حشمت الممالك برادر دوست محمد خان مغير الممالك از فرانسه نسبت مي دهند. اما با يافتن اسنادي توسط صاحب اين قلم مشخص مي شود كه يك دستگاه آگرانديسور از سال 1284 ق در عكاس خانه سلطنتي موجود بوده و آقارضا حداقل ازسال 1287 ق با آن دستگاه براي بزرگ نمايي شيشه عكس اقدام نموده است . اين اسناد و مدارك براي اولين بار در تاريخ عكاسي ايران مطرح مي شود.