به گفته ی پژوهشگران، کمینه ی قطر یک ستاره می بایست 8.7 درصد قطر خورشید، و کمینه ی درخشندگی میانگین آن هم 0.00125 درصد درخشش خورشید باشد. همچنین آن ها کمترین دمای سطحی یک ستاره را نیز 1727 درجه ی سانتیگراد (3140 درجه ی فارنهایت) برآورد کردند.

تاد هنری از دانشگاه ایالتی جورجیا روز دوشنبه (3 ژوئن) در 222مین نشست انجمن اخترشناسی آمریکا در ایندیاناپولیس به خبرنگاران گفت: «این پایین ترین و کوچک ترین حدیست که یک ستاره می تواند در آن وجود داشته باشد.»

وی افزود درست بالای این مرز، کوتوله های سرخ جای دارند، ستارگانی که حدود 75 درصد ستارگان کهکشان راه شیری را تشکیل می دهند. و درست زیر این مرز هم کوتوله های قهوه ای قرار دارند، اجرام شگفت انگیزی که از سیاره ها بزرگترند ولی بزرگیشان آنقدر نیست که واکنش های همجوشی هسته ای که نیروی یک ستاره را فراهم می کند در درونشان به راه بیاندازد.

هنری رهبری پروژه ای به نام کنسرسیوم پژوهش روی ستارگان نزدیک (recons) که در سال 1994 پدید آمده را بر عهده دارد. recons با بهره از رصدخانه ی قاره ی آمریکای سرو تولولو (ctio) در شیلی، در پی شکار و شناسایی کوتوله های سرخ و قهوه ای فضای نزدیک است.

هنری و همکارانش در بررسی تازه‌شان، با کمک رصدهای ctio و رصدهایی که به سیله ی دستگاه های دیگر انجام شد، نقشه ای از اندازه و چند ویژگی گوناگونِ دیگرِ صدها جرم ستاره ای و زیرستاره ای تهیه کردند. دستگاه های دیگر عبارت بودند از: تلسکوپ جنوبی پژوهش های اخترفیزیکی در شیلی، تلسکوپ فضایی وایز ناسا (wise)، و پیمایش دومیکرونی سراسر آسمان (که خود از ctio و یک تلسکوپ دیگر در آریزونا کمک می گیرد).

هنری می گوید: «با کنار هم گذاشتن همه ی این ها یک شیب پیدا می کنید که پایین ترین حدش 8.7 درصد شعاع خورشید است؛ و این همان چیزیست که به عنوان "کوچک ترین ستاره" شناخته می شود.»

بنابراین ستارگان می توانند از برخی سیاره های غول گازی، از جمله مشتری هم کوچک تر باشند. ولی منظور از بزرگی و کوچکی در این جا "حجم" است نه "جرم"؛ ستاره ها بسیار پرجرم تر (و بنابراین بسیار چگال تر) از سیاره ها هستند و به همین خاطر هم هست که واکنش های همجوشی هسته ای در مرکزشان رخ می دهد.

هنری تاکید می کند که بررسی کوتوله های سرخِ فضای نزدیک چیزی بیش از یک تمرین دانشگاهی است؛ چرا که این گونه ستارگان شاید بهترین شانس را برای یافتن زندگی در ورای سامانه ی خورشیدی به ما بدهند. وی می گوید: «این ها ستاره‌هایی هستند که ما به دنبال سیاره هایی که به گردشان می چرخند، و چه بسا زندگی پذیر هم باشند می گردیم. و برای این منظور از همه ی موارد جستجوی سیاره هم به ما نزدیک ترند. من به این باور رسیده ام که کوتوله های سرخ جای بسیار خوبی برای زندگیند، زیرا عمری جاودانه [در واقع بسیار دراز-م] دارند.»

پژوهش های دیگر توان خیره کننده ی کوتوله های سرخ برای پشتیبانی از زندگی را نمایان کرده. برای نمونه، اوایل همین امسال یک گروه پژوهشی جداگانه برآورد کرد که 6 درصد از 75 میلیارد و اندی کوتوله ی سرخی که در کهکشان راه شیری وجود دارند می توانند میزبان سیاره های زیست پذیر و تقریبا اندازه ی زمین باشند.» به گفته ی پژوهشگران، بر پایه‌ی این برآورد، دستکم 4.5 میلیارد "زمین بیگانه" در کهکشان وجود دارد، که نزدیک ترینشان شاید تنها چند ده سال نوری از ما دور باشد.