استون هنج و چگونگی ساخت این بنای باستانی !

جستجو

اخبار

صفحه اصلی
مقاله ها
استون هنج و چگونگی ساخت این بنای باستانی !

منبع : 7zero-fa.blogspot.com

استون‌هنج در جنوب انگلستان، یکی از بناهای بزرگ سنگی است که توسط مردم باستان در اروپا ساخته شده‌ است. سازندگان استون هنج، از سال 3100 پیش از میلاد، سنگهای این بنا را به شکل چند دایره تو در تو، در مکان فعلی آن کار گذاشتند. احتمالاً از این دایره‌های سنگی برای مشاهده حرکات خورشید، ماه و ستارگان که در آن زمان طی مراسم مذهبی مورد پرستش قرار می‌گرفتند، استفاده می‌شده‌ است.

استون‌هنج یکی از مراکز باستانی جهان است که بسیاری از محققان درباره آن اختلاف نظر دارند. بعضی این بنا را برای شناسائی روزها و مشخص شدن اعتدال روزهای بهار و پائیز می دانند. بعضی این مکان را برای قربانی دادن و قربانی شدن می دانند. استون هنج تنها مکان سنگی به این شکل در دنیا نیست و همین باعث شده تا تئوریهای مختلفی مطرح شود.

بیشتر بناهای بزرگ برای دنیای امروزی یک معما می‌باشند. دانشمندان و باستان شناسان در سراسر اعصار سعی در یافتن اسرار ساخت این بناها کرده‌اند. برای آنها یک کار بسیار مشکل بود که بتوانند این سنگهای بزرگ را طوری در کنار هم قرار دهند که دارای یک شکوه عظیم شود. این بناها می‌توانستند به عنوان محل سکونت، معابد، مقابر و یا حتی تقویم‌های بزرگ در فضای باز مورد استفاده قرار گیرند. مردم می‌توانستند با دنبال کردن حرکت اجرام آسمانی، درباره فصلهای سال چیزهایی یاد بگیرند. مردم دانشمند اولیه به مقدار زیادی برای درو کردن محصولات و غذای خود به فصول سال متکی بودند. آنها فصلها را به ‌وسیله مراسم و تشریفات مذهبی جشن می‌گرفتند. احتمال اینکه این مناطق و نواحی حکم مقدس برای مردم داشته‌ است، بسیار زیاد می‌باشد.

دوایر سنگی استون‌هنج یكی از عجایب جهان باستان و از مشهورترین محوطه‌های باستانی امروز جهان است كه از سال 1986 در فهرست میراث جهانی یونسكو ثبت شده است. قدمت این محوطه باستانی كه در دشت سالزبری در ویلت‌شایر انگلستان واقع شده است، به عصر نوسنگی و عصر مفرغ برمی‌گردد. استون‌هنج از دو دایره ‌سنگی متحد‌المركز تشكیل شده است كه ارتفاع سنگ‌های دایره درونی آن به 6 متر و وزن‌شان به حدود 50 تن می‌رسد. دایره بیرونی استون‌هنج كه قطر آن به 115 متر می‌رسد، از سنگ‌های نسبتاً كوچكتری ساخته شده است و دو شكاف كه به عنوان ورودی عمل می‌كرده اند، در شمال شرقی و جنوب آن قرار دارد.

ساخت استون‌هنج در زمان خود یك شاهكار مهندسی و مستلزم انگیزه، وقت و نیروی انسانی بالایی بوده است. با این حال تا امروز دلیل ساخت استون‌هنج روشن نشده است، هر چند تئوری‌های زیادی در مورد كاربرد و دلیل ساخت این دوایر سنگی وجود دارد كه هنوز هیچ یك از آن‌ها به یقین ثابت نشده‌اند.

در قرن هفدهم، جان اوبری، باستان‌شناس انگلیسی در لبه درونی این دایره، 56 گودال كشف كرد كه به نام خود او مشهور شدند. بر اساس یك نظریه، این گودال‌ها احتمالاً روزی الوارهایی را به صورت ایستاده در خود جای داده بودند، اما تاكنون هیچ مدركی كه این فرضیه را تأیید كند به دست نیامده است. دایره درونی استون‌هنج در حدود هزار سال بعد ساخته شده است. در این زمان حدود 74 تخته سنگ عظیم كه وزن بعضی از آن‌ها به 50 تن می‌رسید، از كوه‌های مارلبرو داون در فاصله‌ 30 كیلومتری شمال استون‌هنج به این محل آورده شدند. از این تعداد 30 تخته سنگ دایره درونی به قطر سی‌متر را تشكیل می‌دهند، 29 تخته سنگ به صورت افقی روی این تخته‌سنگ‌های ایستاده قرار گرفتند و 15 تخته‌سنگ آخر هم كه از بقیه سنگ‌ها عظیم‌تر هستند، به شكل یك نعل اسب درون این دایره دوم قرار گرفتند.

بسیاری از متخصصان بر این باورند که این حلقه بزرگ سنگی در استون هنج برای نظارت و همچنین به عنوان معبدی برای ستایش کردن به کار می‌رفته ‌است. آنها به خاطر وضعیت قرار گرفتن سنگ بزرگ به نام سنگ هیل ( سنگ پاشنه ) که 6 متر 20 پا ارتفاع دارد و 35 تن وزن آن است، بر این باور هستند. هنگامی که در زمان تغییر تابستان 22 ژوئن، طولانی ترین روز سال، خورشید طلوع می‌کند، به سنگ هیل می‌تابد و یک سایه بلند به وجود می‌آید که تدریجا از مرکز بنا عبور می‌کند. این امر ثابت می‌کند که استون هنج بر اساس دستورات نجومی ساخته شده ‌است و اهداف مذهبی داشته ‌است.

سنگ هیل

مطالعات كارشناسی كه به تازگی صورت گرفته نشان می‌دهد برای انتقال این سنگ‌های 50 تنی از مارلبرو داون به محل فعلی‌شان، باید لااقل 600 مرد قوی‌هیكل در عملیات انتقال این سنگ‌ها شركت می‌كردند. در طول سال‌های گذشته، ساخت این بنای سنگی عظیم به اقوام مختلفی نسبت داده شده است، اما قوم سازنده استون‌هنج تا امروز هنوز مشخص نشده است.

بر اساس پرطرفدارترین نظریه، ساخت استون‌هنج توسط اقوام نوسنگی در حدود 5 هزار سال پیش آغاز شد و بعدها توسط قوم دیگری كه به تازگی شكوفا شده بود، ادامه یافت. برخی كارشناسان احتمال می‌دهند این قوم دوم كه به قوم بیكر مشهور شده‌اند، از قسمت قاره‌ای اروپا به انگلستان آمده باشند، اما تاكنون هیچ مدركی كه این نظریه را تأیید كند به دست نیامده است.

نخستین حفاری‌های باستان‌شناسی در استون‌هنج
نخستین حفاری‌های علمی در استون‌هنج در اواخر قرن هجدهم میلادی توسط ویلیام كانینگتن و ریچارد كالت‌هور صورت گرفت. در سال 1798 گودال زیر یكی از تخته‌سنگ‌های دایره درونی را كه سقوط كرده بود مورد مطالعه قرار داد و در سال 1810، با بررسی یكی از تخته‌سنگ‌ها متوجه شدند كه این تخته‌سنگ در ابتدا ایستاده بوده است و در سال‌های اخیر سقوط كرده است.

در حدود سال 1840، چارلز داروین، دانشمند مشهور، از خانواده آنتروبوس كه آن زمان مالكیت استون‌هنج را در اختیار داشت اجازه گرفت تا برای بررسی تئوری خود در زمینه نقش كرم‌های خاكی در تخریب محوطه‌های باستانی در استون‌هنج به حفاری‌های محدودی دست بزند.

در شب تحویل سال 1900 میلادی، یكی دیگر از تخته ‌سنگ‌های عظیم دایره درونی افتاد و خانواده آنتوبوس، یك مهندس معدن به نام ویلیام گاولند را مأمور كردند تا این تخته‌سنگ را به حالت اولش برگرداند. گاولند به رغم آن كه هیچ تجربه‌ای در زمینه باستان‌شناسی نداشت، در طول حفاری‌های خود یكی از دقیق‌ترین و جامع‌ترین گزارش‌های مربوط به عملیات صورت گرفته در استون‌هنج را تهیه كرد.

تحقیقات ریچارد آتكینسن، استوارت پیگات و ماركوس استون كه در دهه 1950 میلادی و تحت نظر انجمن عتیقه‌شناسان انگلستان صورت گرفت، زمان‌بندی نسبتاً دقیق مراحل مختلف ساخت استون‌هنج را كه تا امروز نیز معتبر باقی مانده است، آشكار كرد.

به عقیده كارشناسان، استون‌هنج در چند مرحله و در یك دوره زمانی هزارساله، از 3 هزار تا 2 هزار سال پیش از میلاد مسیح، ساخته شده است.

2500 قبل از میلاد
مردمان دوران باستان، نخستین مقبره های سنگی و پشته های مخصوص دفن اجساد را در غرب اروپا ساختند.

3100 قبل از میلاد
اولین مرحله از استون هنج شامل خندق حلقه ای با یک کناره در داخل، ساخته شد. یک حلقه از 56 سوراخ ( امروزه آنها را سوراخهای اوبری می نامند ) در درون ساحل ( کناره ) ایجاد شد. سنگ هیل در شمال شرقی استون هنج بر پا شد.

2500 قبل از میلاد
محل دفن در نیوگرنج در ایرلند ساخته شد.

محل دفن در نیوگرنج

2100 قبل از میلاد
مرحله دوم استون هنج ساخته شد. ساختار اولیه توسط یک سلسله سنگهای آبی دایره شکل مشخص می گردد.

1800 ـ 2000 قبل از میلاد
سنگهای ایستاده و ردیف شده در یک خط در فرانسه و جزیره کرس ظاهر می شوند.

2000 قبل از میلاد
کار ساخت مرحله سوم آغاز می گردد.

1900 قبل از میلاد
سنگهای سارسین بزرگ در استون هنج بر افراشته می شوند.

1500 قبل از میلاد
سنگهای آبی در استون هنج کار گذاشته می شوند. آخرین مرحله ساخت استون هنج به پایان می رسد.

سه مرحله ساخت و تمام اجزای استون هنج

اما بزرگترین حفاری باستان‌شناسی در استون‌هنج پس از انتقال مالكیت این محوطه باستانی به دولت انگلستان، در سال 1919 و توسط ویلیام هاولی و دستیارش رابرت نیوال صورت گرفت. بزرگ‌ترین نتیجه حفاریهای هاولی و نیوال كه تا سال 1926 به طول انجامید، روشن شدن این نكته بود كه استون‌هنج بر خلاف آن چه تا آن زمان تصور میشد در چند مرحله و در طول یك بازه زمانی طولانی ساخته شده است.

اولین مرحله ساخت، شامل هنج، یک کانال گرد با یک ساحل خاکی در درون آن بود. تقریباً یک هزار سال پیش، در طول مرحله دوم، کارگران دو حلقه متحد المرکز از سنگها را در مرکز بنای اصلی بلند کردند. احتمالاً برای آن از 80 قطعه سنگ آتشفشانی باریک، به نام سنگ آبی استفاده نمودند. آنها بیشتر از کریستالهای سنگ چخماق تشکیل می‌شدند و به نظر می‌رسد آنها را از معادن کوه‌های پرسلی در دایفد، و از به آنجا آورده باشند. فاصله این منطقه تا استون هنج 217 کیلومتر 135 مایل است.

احتمالاً یک تیم از کارگران سنگهای 5/4 تنی را به‌وسیله قایق در بیشتر طول راه حمل کرده‌اند. احتمالاً سپس آن سنگها را به ساحل کشیده‌اند.

سومین مرحله از ساخت این بنا در سال 2000 قبل از میلاد شروع شد. سنگهای آبی با 80 قطعه سنگهای سیاه بزرگ مرکزی به نام سارسین تعویض شدند. اینها همان سنگهای معروف هستند که امروزه هم دیده می‌شوند. این سنگها از ناحیه اطراف مارل بورو داون به آنجا آورده شدند، اما حمل آنها هم حتی مشکلتر از سنگهای آبی بود. وزن آنها تا 56 تن می‌رسید و هر کدام را باید به ‌وسیله گروهی از مردان روی زمین می‌کشیدند. بیشتر سنگهای سارسین به شکل یک حلقه در کنار هم چیده شدند. پنج تریلیتون نیز در داخل حلقه قرار گرفتند که از 2 سنگ ایستاده که روی آنها یک سنگ افقی قرار می‌گرفت، تشکیل می‌شدند. امروزه فقط 3 تریلیتون باقی مانده‌است.

نمایی از یک تریلیتون

حرکت دادن سنگ‌های عظیم الجثه به محل استقرارشان، یک کار بسیار عظیم بود. یک مطالعه نشان می‌دهد که یک هزار نفر در مدت 3 هفته می‌توانستند فقط یک قطعه را به استون هنج حمل کنند. حتی با استفاده از چنین نیروی کار عظیمی، ساخت قسمت مرکزی بنا بیش از ده سال طول می‌کشید. همچنین خرسنگ هایی نظیر استون هنج در شمال انگلستان موسوم به دایره سویین ساید كه در طی قرن ها در زمین فرو رفته اند و دایره كالانیش یافت می‌شود و به علاوه خرسنگ های عمودی باشكوهی در میان دشت آوبری كه نماد جنس مذكر و مونثند نیز موجود است. بعضی براین باورند كه این خرسنگ ها خاصیت شفادهندگی نیز دارند، مثلا كودكان بیمار را از میان سوراخ های واقع در خرسنگ های دایره‌ای شكل واقع در كورن وال عبور میدهند و گفته میشود عده‌ای از این سنگ ها نشان دهنده كانالهای نیرو در زمین نیز هستند.

دایره سویین ساید

دایره کالانیش

خرسنگهای دایره ای شکل در کورن وال

استون‌هنج و ستاره‌شناسی در جهان باستان
نخستین مطالعات علمی در استون‌هنج در سال 1740 میلادی توسط ویلیام استاكرلی صورت گرفت. استاكرلی نخستین نقشه دقیق از استون‌هنج را تهیه كرد و با مطالعه این نقشه متوجه ارتباط احتمالی این بنا با حركت خورشید و ستارگان شد .

اما داغ‌ترین بحث و جدل‌های علمی پس از چاپ كتاب رمزگشایی از استون‌هنج، نوشته جرالد هاوكینز، ستاره‌شناس انگلیسی در سال 1963 درگرفت. هاوكینز در كتاب خود بر ارتباط استون‌هنج با حركت ستارگان و نقاط اعتدالین و انقلابین تأكید كرد و گفت كه از استون‌هنج در دوران باستان برای پیش‌بینی كسوف و خسوف خورشید و ماه استفاده می‌شده است. اما این نظریه در سال‌های اخیر و از سوی باستان‌شناسان و كارشناسانی چون ریچارد اتكینسن رد شده است.

استون‌هنج در جهت شمال‌شرقی ـ جنوب‌غربی ساخته شده است و احتمالاً سازندگان آن هنگام ساخت آن قصد پیش‌بینی نقاط اعتدال بهاری و پاییزی ( زمانی كه طول روز شب با یكدیگر یكسان می‌شود ) و نقاط انقلاب تابستانی و زمستانی ( بلندترین روز و بلندترین شب سال ) را داشته‌اند .

بنا بر مطالعات انجام شده در استون‌هنج، در نقطه انقلاب تابستانی، یعنی روز 21 ژوئن، خورشید از شمالی‌ترین بخش دایره بیرونی طلوع می‌كند و نخستین اشعه‌های آن درست از میان نعل اسب درونی رد می‌شود. به گفته كارشناسان، بسیار بعید است كه چنین چیزی صرفاً بر اثر تصادف به وجود آمده باشد .

استون هنج و آسمان
خطوط نجومی ، نظم سماوی را در بناهای پیش از تاریخ سرازیر می كنند و آنها را به فضای مقدسی تبدیل می كنند. این كه كدام خطوط عمودی بودند، چه معنایی در جزییات آنها نهفته بود و حقیقتا چگونه استفاده می شدند، به صورت پرسش های بحث انگیزی باقی مانده اند. با این وجود، تفاسیر نجومی متعددی از استون هنج تا زمان استوكلی ارائه شده است. سر جی نورمن لاكیِر اختر شناس بریتانیایی كه وجود هلیوم را در خورشید كشف كرد، نخستین مطالعات علمی و نظام مند را در رابطه با آثار تاریخی انجام داد و نتایج مقدماتی را در سال 1901 گزارش كرد. 5 سال بعد نظریات او در استون هنج و دیگر آثار تاریخی سنگی بریتانیا كه ملاحظات نجومی داشتند، ظاهر گشت، لاكیر تلاش كرد خطوطی را كه بین سنگ های خاص و در امتداد محور بنا، اندازه گیری كرد را با انقلاب تابستانی و چهار عید سنتی در تقویم كهن سلتی ارتباط دهد.

او استون هنج را به عنوان رصد خانه نجومی یا نوعی گاهشمار خرسنگی در نظر نداشت؛ برای او این خطوط نمادین بودند و كاربرد آیینی را القا می كردند. او استون هنج را همچون معبد می دانست و تلاش كرد اثبات كند كه آخرین ویژگی های ساختاری آن بر روی بقایای معبدی بسیار قدیمی تر ساخته شده اند كه این معبد در ابتدا اختصاص به ستایش در روز بلتین داشت كه یكی از اعیاد بت پرستان بود و هم اكنون با نام جشن بهار تكریم می گردد و نیز در برگیرنده ی دیگر تاریخ های میانی تقویم، كه انقلاب ها و اعتدال ها را مجزا می كنند. هرچند دستاورد لاكیر به شدت محدود بود و خطوط نجومی او گاهی نادرست بودند اما او پیشتاز مطالعات تشخیص نجومی بود.

در سال 1963 ، چندین دهه پس از كوشش های لاكیر ، تلاش بدون وقفه ای برای درك اخترشناسان استون هنج در ارتباط با ماه و به همان اندازه در رابطه با خورشید در خطوط نجومی این اثر تاریخی صورت گرفت. اختر شناسی با تابعیت آمریكایی به نام دكتر جرالد هاوكینز خطوط بین حالات ساختاری مختلف تكامل استون هنج را بر روی كامپیوتر الكترونیكی تجزیه و تحلیل كرد و كشف كرد كه مجموعه تقریبا كاملی از حدود افق قمری و خورشیدی مشخص می شوند. در انگلستان اخترشناس آماتوری به نام سی .ای. نیوهام كه به طور مستقل كار می كرد، خود برخی از این خطوط را بررسی كرده و چند ماه زودتر به نتایج مشابهی دست یافته بود. آنچه در این رابطه مهم و قابل ملاحظه است، خطوط مربوط به طلوع ها و غروب های ماه در حدود ماهانه ی درونی و بیرونی ، طی دوره ی 6/18 ساله بود.

این كشفیات در برگیرنده این مضمون بودند كه نه تنها آشنایی با دوره های نجومی طولانی تر از یك سال وجود داشته، بلكه متخصصانی بوده اند كه آنها را دنبال می كردند. نیوهام مجموعه ای از گودال دیرك ها را كه در كنار هیل استون ردیف شده اند را به عنوان ثبت حقیقی شمالی ترین طلوع سالیانه ماه تعبیر كرد و هاوكینز طرحی را برای پیشگویی گرفتگی كه شامل 56 گودال بود را ترسیم كرد و یا گودال های اُبری كه دایره ای به قطر 7/86 متر را شكل می دهند كه داخل پشته های خاكی قرار دارد كه باستان شناسان، اختر شناسان و هر كس دیگری بود كه شجاعت لازم برای وارد شدن این منازعه را داشت.

استون هنج در حالات متنوعی تعریف شده است؛ همچون : رصدخانه ی دقیق نجومی ، كامپیوتر پدیده های نجومی ، مجموعه ای نمادین از خطوط نجومی ساخته شده برای تجلیل از رصد خانه قدیمی تر، چكیده سنگی دانش نجومی روز و مركز قبیله ای با اتحاد نجومی كه در آن روسای جنگجوی عصر مفرغ از آسمان ، طلب استحكام سلسله هایشان را می كردند.

امروزه جرالد هاوكینز و بیشتر محققان علاقه مند دیگر، به وجود طرح نجومی در استون هنج تاكید می كنند. این طرح ممكن است هدف استون هنج را آشكار نكند، اما اهمیت پدیده های سماوی را برای مردمی كه آنرا ساختند اثبات می كند.

اما نکته که باعث شده باستان شناسان و محققان بیشتر از همیشه به اسرارآمیز بودن این بناها فکر کنند بناهای مشابه ای است که در اروپا در آسیا و در آمریکای جنوبی بچشم میخورد. آیا ارتباطی بین این بناهای دور افتاده از هم وجود دارد؟ به تعدادی از آنها اشاره می کنم.

منهیر - در نزدیكی سارناك - منطقه ای در فرانسه - ردیف هایی از این سنگ های ایستاده دیده می شود كه من هیرز نام دارد. ردیف این سنگ ها بیشتر از سه كیلومتر ادامه دارد. به نظر می رسد بخش های دهم، یازدهم و سیزدهم در دوره های مختلف ساخته شده اند، اما سازنده ها، آنها را طوری كنار هم قرار داده اند كه در عین حال به هم مربوط هم هستند. این بخش ها فضای محوطه را طوری سازمان داده اند كه توجه بیننده به دایره هایی جلب می شود.

نیوگراند – در این محیط زیبا که توریستهای بسیاری از ان دیدن می کنند دایره ای بزرگ که در اطرافش سنگهای غول پیکر چیده شده است.

جزیره مالت – در اینجا هم سنگهای عظیم به شکل دایره بچشم میخورد.

قاره امریکا -در قاره امریکا جنوبی بیش از 28 سنگ چین دایره ای وجود دارد که وزن بعضی از سنگها بیش از 35 تن است.

سنگهایی شبیه به آنچه که در این بنا به کار رفته، در مناطق دیگر مانند کارناک فرانسه و نیوگرنج ایرلند، یافت شده‌است.

به این سنگ های میانی غول آسا مگالیتز میگویند . این واژه از دو واژه یونانی مگاس به معنای بسیار بزرگ و لیتوس به معنای سنگ تشكیل شده است.

مگالیتز ها، یا همین سنگ های غول آسای میانی استون هنج، به شكل یك نعل اسب در كنار هم قرار گرفته اند و به این ترتیب در میان حلقه بزرگتر یك محور را مشخص كرده اند. اگر در امتداد این محور یك خط بكشیم و آن را ادامه بدهیم به نقطه ای می رسیم كه خورشید در بلند ترین روز سال ( روز اول تابستان ) طلوع می كند. بقیه سنگ ها طوری كنار هم قرار گرفته اند كه جهت غروب خورشید را در كوتاه ترین روز سال ( روز اول زمستان ) نشان می دهند و بقیه سنگ ها هم جهت های مختلف طلوع ماه را در شب های مختلف ماه نشان می دهند.

در عین حال بررسی‌های علمی در مورد استون‌هنج نیز ادامه دارد و هر روز فرضیات جدیدی درباره چگونگی علت ساخت این بنای سنگی منحصر به فرد مطرح می‌شود. با این وجود هنوز هیچ یک از این تئوری‌ها نتوانسته‌اند توضیحی قانع كننده و همه‌جانبه در مورد استون‌هنج فراهم كنند و به این ترتیب راز این محوطه باستانی 5 هزار ساله تا امروز سر به مهر باقی مانده است.

reference
http://yahoo2.blogfa.com/post-224.aspx
http://patoghu.com/forum/thread11220.html
http://www.rohamcivil.blogfa.com/post-51.aspx
http://www.daneshju.ir/forum/f614/t84841.html
http://www.major-physics.blogfa.com/post-632.aspx

طراحی وب سایت فروشگاه اینترنتی طراحی فروشگاه اینترنتی سیستم مدیریت تعمیر و نگهداری سامانه تعمیر و نگهداری PM سامانه جمع آوری شناسنامه کامپیوتر سیستم جمع آوری شناسنامه کامپیوتر سیستم مدیریت کلان IT طراحی وب سایت آزانس املاک وب سایت مشاورین املاک طراحی پورتال سازمانی سامانه تجمیع پاساژ آنلاین پاساژ مجازی