یكی از مهمترین دستاوردهای علمی ـ تحقیقاتی دانشمندان كمتر از یك دهه گذشته ابداعات و یافته‌های ارزشمند آنها در زمینه دانش بیونیك تولید اندامهای هوشمند و روباتیكی برای انسان بوده است.
به گزارش مهر، در چند سال اخیر تحقیقات گسترده‌ای در زمینه اندامهای بیونیكی انجام شد كه مهمترین آنها در زیر آمده است:
زانوی هوشمند
چندی پیش محققان هوش مصنوعی دانشگاه MIT به سرپرستی‌هاگ هر و آری وینكلفیلد موفق به ارائه زانوی مصنوعی شدند كه به گونه‌ای هوشمندانه عمل می‌كند. به بیانی دیگر شاید بتوان به گونه‌ای شجاعانه مدعی شد كه این عضو هوشمند می‌تواند فكر كند!
البته پیش از این نیز سامانه‌های زانویی الكترونیكی نیز ارائه شده‌اند كه باید پیش از كاشته شدن در بدن توسط یك متخصص برنامه ریزی شوند. اما زانوی بیونیكی RHEO حركات نرم و طبیعی را به صورت هوشمندانه و متكی بر خود انجام می‌دهد. این ارتقای خیره كننده به واسطه استفاده از حسگرهایی ویژه برای تشخیص شیوه و محل حركت فرد ایجاد شده است.
بازوی بیونیكی
ناتوانان حركتی كه به صورت مادرزادی یا در جریان تصادفات دست و یا دستان خود را از دست داده‌اند با استفاده از بازوی بیونیكی انستیتو بازپروری شیكاگو امید بیشتری به داشتن زندگی طبیعی تر پیدا كرده‌اند.بازوی مصنوعی كه در این مركز تحقیقاتی ابداع شده است تقریبا از نظر كاربردی تفاوت چندانی با بازوی طبیعی ندارد به طوری كه فرد می‌تواند با استفاده از قدرت فكر خود آن را به حركت درآورد.
دكتر تاد كوكین از انستیتو بازپروری شیكاگو این فناوری نوین را ارائه كرده است و توانسته آن را با استفاده از عصبهای موتوری سالم به مغز فرد معلول متصل كند.
پروتزهایی برای مغز
همین عبارت كوتاه یعنی «پروتزهایی برای مغز» هیجان خاصی را ایجاد می‌كند.
جایگزین ساختن بخشی از مغز به سادگی پیوند بازوی مصنوعی هوشمند به فرد معلول نیست اما در آینده‌ای نه چندان دور و به لطف پیشرفتهای صورت گرفته درچند سال اخیر چنین پروژه‌ای عملی خواهد شد.
تئودور برگر از استادان دانشگاه كالیفرنیای جنوبی در این سال موفق به ابداع تراشه رایانه‌ای شد كه می‌توان از آن به جای بخشی از مغز كه حافظه كوتاه مدت و درك سه بعدی را انجام می‌دهد استفاده كرد. بی شك استفاده از این فناوری نوین در بیماران مبتلا به پاركینسون از جمله اهداف دانشمندان در ارائه این فناوری نوین بوده است.
رشد دوباره استخوان
از دهه 60 میلادی به این سو، محققان پروتئینهایی را شناسایی كرده‌اند كه می‌تواند بافتهای استخوانی را برای تولید وصله‌های استخوانی در بخشهای آسیب دیده، تحریك كنند اما تاكنون این تلاشها ثمر خاصی نداشته‌اند چون معمولا نمونه‌های نادرست تولید شده و یا تولید این نمونه‌ها در نقطه‌ای به جز نقطه مورد نظر صورت می‌گرفته است.
اما به تازگی و در قالب تلاشهایی كه از سال 2005 آغاز شده است، محققان دانشگاه كالیفرنیا در لس آنجلس این مشكل را حل كرده‌اند و این همه به لطف استفاده از پروتئین خاصی صورت گرفته است كه تنها رشد مجدد سلولهای استخوانی در نقاط مورد نظر را موجب می‌شود.
این پروتئین UCB1 نام داشته و می‌تواند تحریك بخشهای مشخصی از بافت استخوانی برای تولید مجدد استخوان در نقاط موردنظر را موجب شود.