دانشمندان با کشف تازه ای که می تواند زمینه را برای گفتار درمانی ناشنوایان هموار سازد، اعلام کردند که ادای لغات واضح و روشن تا حدودی از سیگنال های عصبی ناشی از مسیر صوتی سرچشمه می گیرد.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری آریا به نقل از خبرگزاری فرانسه ، آنها گفتند ماهیچه ها و گیرنده های موجود در دهان و گلو وضعیت و حسی را که در زمان ادای یک لغت پیدا می کنند، حفظ کرده و سیگنال های آنها اطلاعاتی را برای آماده سازی قدرت تکلم در اختیار مغز قرار می دهد.

“دیوید استری” و “سجاد نصیر” محققان “دانشگاه مک گیل” در “مونترال این معمای قدیمی را مورد بررسی قرار دادند که چرا بسیاری از افراد ناشنوا برخی اوقات پس از گذشت سال ها از از دست دادن شنوایی خود هنوز می توانند واضح و روشن صحبت کنند.

آنها پنج فرد میان سال را که شنوایی خود را در بزرگسالی از دست داده بود و اکنون ناشنوای کامل هستند مورد بررسی قرار دادند. این افراد برای جمع آوری صداها از حلزون پیوندی گوش استفاده می کردند.

محققان، فعالیت حلزون پیوندی گوش این افراد را کار انداختند و فک پایینی آنها را بوسیله ابزار کوچکی که به دندان های پیشین ردیف پایین آنها بسته شده بود اندکی به جلو کشیدند.

سپس از آنها خواستند تا چهار لغت خاص را تکرار کنند.

حرکتی که محققان به فک پایینی این افراد دادند، بسیار اندک بود اما همین تغییر بسیار کوچک باعث شد اصواتی که از دهان داوطلبان خارج می شد، تغییر کند.

محققان در این آزمایش می خواستند دریابند که آیا داوطلبان حتی درصورتیکه قادر به شنیدن صدای تولیدی خود نباشند، می توانند با تغییر شکل ناگهانی ادای کلمات تطابق پیدا کنند یا خیر.

saw” “say،” “sass” و”sane” چهار لغتی بودند که داوطلبان باید ادا می کردند. این لغت ها به دلیل حروف صدادارشان، واکه مرکب و حروف صامتشان انتخاب شده بودند و برای ادای واضح و مشخص این حروف لازم بود که فک در وضعیت بسیار دقیق و درستی قرار گیرد.

با وجود اینکه داوطلبان قادر به شنیدن اصوات تغییر یافته ای که خود ادا می کردند نبودند اما به تدریج اموختند تا اشتباهای تلفظی شان را تصحیح کنند.

درحقیقت افراد ناشنوا نیز به همان سرعتی که گروه کنترل ،اشتباهای تلفظی خود را تصحیح کردند این کار را انجام دادند.

گروه کنترل از همسالان شنوای افراد ناشنوای مورد مطالعه تشکیل شده بود و آنها نیز همین آزمایش را انجام دادند.

استری به خبرگزاری فرانسه گفت، با استفاده از یک وسیله، فک داوطلبان فقط در حد چند میلیمتر تغییر جا داده بود.

وی افزود، این آزمایش نشان داد، حتی زمانیکه افراد نمی توانند چیزهایی را که ادا می کنند بشنوند اگر مسیر حرکت فکشان ولو به میزان بسیار اندکی تغییر کند، یک واکنش تصحیحی آغاز می شود.

این مطالعه در نشریه اینترنتی مجله “علوم عصبی نیچر” منتشر شده است.

وی و نصیر معتقدند که این قدرت تطابق قابل توجه ناشی از وجود “گیرنده های مکانیکی” یا اعصاب و بافت های نرم موجود در مسیر صوتی است.

اعصاب و بافت های نرم موجود در مسیر صوتی بیاد می آورند که در زمان تلفظ صحیح یک لغت چگونه احساسی باید داشته باشند.

استری گفت، این کشف نشان می دهد که مغز، گفتار ما را از طریق دو اطلاعات همزمان — یکی از طریق شنیدن صدایی که ایجاد می کنیم و دیگری از طریق علائم دقیق بازخوردی، تصحیح می کند.

وی گفت، کودک زمانی که سخن گفتن را یاد می گیرد ، دو نوع اطلاعات دریافت می کند.

یکی اطلاعات شنیداری که از صدای تولیدی خود کسب می کند و دیگری ،اطلاعاتی که همزمان از گیرنده های موجود در پوست و ماهیچه ها ، می گیرد.

وی گفت، این آزمایش تنها روی ماهیچه های فک و بافت متمرکز بود اما نتایج بدست آمده از این آزمایش نشان داد که احتمال دارد “گیرنده های مکانیکی” در لب ها، زبان و ماهیچه های حنجره نیز وجود داشته باشند.

وی گفت، این کشف قطعا پایه ای برای گفتار درمانی خواهد بود.

وی افزود، زمانی که شخصی ناشنوا می شود، یکی از دو سیستم اساسی را که گفتار پشتیبانی می کنند از دست می دهد اما هنوز سیستم دیگر برای او باقی می ماند.