در دنیای سوخت‌های جایگزین، ممكن است هیچ چیز بهتر از لایه‌های جلبكی كف آبگیرها و استخرها به لحاظ سازگاری با محیط زیست وجود نداشته باشد!

به گزارش سرویس «علمی» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، جلبك‌ها كارخانه‌های بیولوژیك بسیار ظریفی هستند كه از فرایند فتوسنتز برای تبدیل دی اكسید كربن و نور خورشید به انرژی استفاده می‌كنند و به قدری مؤثر این كار را انجام می‌دهند كه می‌توانند وزن خود را تا چندین برابر در روز افزایش دهند.

به عنوان بخشی از فرایند فتوسنتز، جلبك‌ها روغن تولید می‌كنند و می‌توانند 15 برابر در هر آكر بیشتر از هر گیاه دیگری كه برای سوختهای زیستی استفاده می‌شود، مانند ذرت، روغن تولید كند.

به علاوه جلبك‌ها می‌توانند در آب‌های شور، شیرین و یا حتی آبهای آلوده، در دریا یا آبگیرها و در زمینهایی كه برای تولید غذا مناسب نیستند، رشد كند.

در راس تمام این مزیتها، جلبكها حداقل به لحاظ تئوریك حتی وقتی دی اكسید كربن بیشتر و مواد آلی مانند فاضلابها را می‌خورند، بهتر رشد می‌كنند.

با این تئوری، جلبك‌ها می‌توانند در حالی كه سایر مشكلات را برطرف می‌كنند، سوخت زیستی تولید كنند.

این مزایا باعث شده كه دانشمندان برای تولید سوخت متوجه جلبكها شوند كه البته فرضیه آن از دهه 1950 مطرح شده است.